Een ronde glimlach torsen zijn lippen als hij praat
hij geeft het volmondig toe: hij is ook maar middelmaat
wegcijferend kan hij zich met anderen vergelijken
maar hij denkt stiekem dat in de hemel anders zal blijken
Alles moet voor zijn opgaven, het grote werk wijken
voor zijn creatie, zijn ding, gaat hij over lijken
die hij dan verstopt achterin een oude schuur
want van alles te offeren, dat is zijn tweede natuur
Hij kan koortsachtig werken tot in het holst van de nacht
en als het af is, als eindelijk het werk is volbracht
en hij krijgt heel even dat warme gevoel van binnen
draait hij zich gauw om, en gaat opnieuw beginnen
Soms overpeinst hij die dingen, en met eendere vlijt
ziet hij hoe alles nietig is in het licht der eeuwigheid
hij knijpt dan zijn ogen samen en begint hevig te knikken
eer hij dit accepteert zal hij zich in perfectie verslikken
Een reactie op “De perfectionist”