Mijn opa was een echte verzetsheld. Dat heeft mijn oma zelf verteld, voordat ze dement werd en mijn opa van adel was. Tijdens de oorlog kwamen ze hem zoeken, de Duitsers, omdat hij veel had gedaan. Hij was een keer langs een groep soldaten gefietst, en was ze niet uit de weg gegaan. Hij had een Joods gezin geholpen aan een onderduikadres in Driebergen. Een zwaan had hij naar dat gezin gesmokkeld, vlak voor de kerst. Vlaggen had hij verbrand, en hij was betrokken geweest bij een aantal aanslagen op NSBers, die helaas door een stel lafaards waren verijdeld. En daarvoor werd hij gezocht. Hij stond hoog op de lijst van die nazi’s. Hij is ze altijd te slim afgeweest, maar hij werd verraden. Het adres van hem in mijn oma in Zeist was gelekt. En de Duitsers kwamen, en ze doorzochten het hele huis. Ze braken de tussenmuur af, en lieten een granaat ontploffen in de haard. Maar mijn opa was ze te slim af. Hij had zich verborgen in een hooiberg achterin de schuur. De soldaat die hem daar had gezocht had met een hooivork in die hooiberg geprikt, en toen er zich niks bewoog zijn schouders opgehaald en was toen de schuur uitgelopen. De soldaten hadden nog wat met elkaar gefluisterd, een had er aan het schort van mijn oma getrokken, en toen waren ze verdwenen. Mijn opa was door die hooivork zwaargewond geraakt, maar had het met bijna bovenmenselijke krachten klaargespeeld, muisstil te blijven. De wond was geinfecteerd geraakt, en mijn opa moest de rest van zijn leven in een rolstoel doorbrengen.
Mijn opa had multiple sclerose. MS. Ik weet weinig van zijn ziektegeschiedenis. Hij werkte op een belastingkantoor, totdat zijn ziekte dat hem onmogelijk maakte. Hij was een ontzettend vriendelijke man, en het hele kantoor droeg hem een warm hart toe. Verder weet ik, dat hij verhalen schreef. Ik bewaar nog steeds een map vergeelde bladeren in een koffer. En hij was een grappenmaker.
“Slager, heeft u varkenspootjes”, vroeg hij aan de slager.
-“Jawel meneer.”
“Wat zult u dan moeilijk lopen.”
Iemand in een rolstoel mag zo’n grap vertellen. Er zijn foto’s van opa in zijn rolstoel, met mijn moeder en een baby, dat hij in beide handen voor zich hield. Hij is overleden toen ik één was.
Aangrijpend verhaal en zo kort verteld… zo hard geleefd