Wanneer we jong zijn en de onbegrepen wereld bestormen, ontstaan er weleens verzen.
We hebben allemaal een laadje, wanneer niet fysiek, dan wel in ons hoofd, dat vol zit met zulke rijmpjes, en zoals u gewend bent, open ik mijn laadje hier af en toe, zodat het versgeschrevene wordt gemengd met dingen die – voor mij althans – heerlijk vermolmd klinken. Vandaag is dat een kwatrijn dat de cultivatie van mijn cynisme inluidde, woorden uit een vorig millennium. Komt-ie.
Wat vermag nog penneninkt
Die als rijm zijn duur ontstijgt
Nu naast het naakte kapitaal
Niets beklijft en alles zwijgt