Soms heb ik een ingeving die zo triviaal is, dat ik hem met vriend en vijand moet delen. Vandaag is dat een gedachte over een uitgestorven soort, waar u niet van zult opkijken.
We kennen allemaal homo erectus, homo habilis, en homo sapiens, en weten min of meer wat ze betekenen, en dat de wetenschap er behoorlijk zeker van is dat deze hebben bestaan.
Onze meest recente familie is volgens de paleontologen homo sapiens, de denkende mens, en die schijnt nog niet zo lang geleden uitgestorven. Misschien waren er anno 2013 zelfs nog exemplaren rond, het uitsterven van een species is een traag proces wanneer het niet door metorietinslagen of andere buitenaardse invloeden is bewerkstelligd.
Natuurlijk hebben wij, homo comfortabilis, belangrijkere dingen te doen dan de resterende exemplaren van een teloor gegane soort op te sporen (tenzij er veiligheidsrisico’s bestaan, maar dat lijkt ons in dit geval onwaarschijnlijk). Toch wil ik hier een waarschuwend woord uitspreken over die soort, die we als “sapiens” classificeren. Het denken is een vergissing geweest, een vergissing die de soort waarschijnlijk noodlottig is geworden. Door het denken tot eerste principe te verheffen hebben ze zich zelf boven alles verheven gevoeld, en hun diepste emoties waren afkerig van de wereld die ze bewoonden. Dit heeft er waarschijnlijk toe geleid, dat ze cultussen hebben ontwikkeld (onze archeologen hebben bijvoorbeeld frequent het symbool van een gruwelijke marteling aan een kruis gevonden), maar deze cultussen zijn uiteindelijk door het denken zelf onschadelijk gemaakt. Dit heeft, in onze reconstructie, tot een proces van ongekende expansie gevoerd dat ongeveer tweehonderd jaar heeft geduurd, waarna het denken, vermoedelijk door de gruwelijke gewaarwording dat het verantwoordelijkheid voor onze stervende planeet zou moeten waarnemen, is uitgestorven.