Schrijven moderne gevierde filosofen dan schrijven ze over de ander en het andere. Het eerste en laatste obstakel dat ze daarbij hebben te overwinnen is dat absolute andersheid en absolute gelijkheid alleen met veel kunst- en vliegwerk van elkaar zijn te onderscheiden. Zo vliegen sommige denkers met een papieren vlieger en zien hun theorieën, hoe subtiel ook, verschroeien in de dampkring van de planeet van de harde logica. Andere denkers of dichters vliegen zich met een eenmotorige Cessna te pletter of verdwijnen tragisch voor de kust van Zuid-Frankrijk. Er zijn ook denkers die met een gevechtsklare bommenwerper het domein van de andersheid proberen binnen te dringen. Hun theorieën behoren tot de slimste die ooit zijn uitgevonden, en ze konden worden uitgevonden omdat hun vliegmachien – de Duitse taal – zo goed was in het wekken van de indruk dat ze het doel al hadden bereikt, en de andersheid op de hoogste sokkel van hun theorie hadden gehesen. Er waren ook hele pientere vliegeniers, die speels de aandacht op de woorden richtten voordat ze zich in hun zweefvliegtuig in het kielzog begaven van eerder genoemde luchtreuzen. Of wat te denken van de jonge avonturiers die het hele probleem voor schijn verklaarden en er later achter kwamen dat die schijn juist ons menselijk bestaan uitmaakt. Haastig prepareerden ze alsnog één of ander vliegtuig, maar het mocht niet baten. Zoals gezegd, veel kunst- en vliegwerk was noodzakelijk, en het heeft eigenlijk allemaal geen iota geholpen.
Even wat anders. Ken je de beroemde scène uit Dr. No waar Ursula Andress, de eerste James Bond girl met een grote glanzende zeeschelp in haar handen en een stralend witte bikini uit het water komt stappen, later herhaald door een andere girl in een andere Bond-film? Ze zingt daar iets van “Mango, bananas and apple trees”, en Connery herhaalt dat dan met zijn zeer mannelijke, en beslist vanuit vrouwelijk oogpunt ook zeer opwindende stem. Wat ik vooral zo mooi vind aan de scène is de verrukkelijke manier waarop zij zich beweegt als ze het strand op loopt, en dan schuw haar onderwatermes te voorschijn haalt als ze merkt dat ze is gezien. Bond weet haar natuurlijk vlug in te palmen en aan zijn zijde bestrijden ze dan in de verdere film de snode Dr. No.
“Wat heeft dat met de andersheid te maken?”, toe maar, wees maar onbeleefd en val de auteur maar in de rede. “Je wilt me toch niet vertellen dat ons dit ook maar het geringste over andersheid kan leren?” En misschien zijn er zelfs lui onder jullie, waarde lezers, die dit een reden vinden om hun zuurverdiende geld terug te eisen. Helaas moet ik jullie allemaal teleur stellen. Dit is namelijk precies de adequate manier om de andersheid onder de loep te nemen. Omdat het tegelijkertijd de indruk wekt van een volledig andere context (ineens over James Bond gaan praten tijdens een filosofische discussie, dat is toch ongehoord, dat kan toch zomaar niet?) en door een lucide taalgrapje demonstreert dat ons discours over de andersheid direct en gewetenloos alle onderwerpen die we aansnijden contamineert. Andress, dat schrijf je net iets anders. En wie denkt dat dat allemaal te flauw is, die vergeet dat het juist het zout van de identiteit is dat we hier proberen proefbaar te maken. Wij denken gastronomisch.
Het onderwerp is gewoon te serieus om er niet mee aan de haal te gaan. Als jij dit leest, o mijn geliefde Ander, wil je me dan meteen even bellen? Mijn telefoonnummer staat ergens op de website. En dat we dan gezellig wat gaan drinken samen, en elkaar écht leren kennen en dat ik eindelijk suiker op mijn pindakaas zal doen en dat we dan voor altijd één zullen zijn, zou je dat ook niet willen, mijn geliefde Ander?