Vanuit mijn hier zelf aangemeten rol als soms liederlijk en soms satirisch po-eet richt ik het woord tot – ja tot wie? We hebben allemaal de spontane demonstraties gezien in Parijs, Nantes en de niet mis te verstane bewoordingen van onze politici klinken nog na in onze trommelvliezen als we moeten beslissen of we teneergeslagen moeten zijn, met elkaar handjes moeten vasthouden, of de profeet (die met die ongewassen baard) nog eens goed grafisch belachelijk moeten maken.
Er is weer eens een aanslag gepleegd. Een laffe, gore, professionele aanslag – een mini-oorlog midden in het hart van Europa. En dat hart slaat al zo gevaarlijk rechts.
De daders leken eerst te zijn ontsnapt, en dat maakt het extra griezelig. Ze kunnen zo weer ergens anders opduiken met hun automatische wapens. Er zijn 1001 manieren om de Qu’Ran te lezen, en dan kunnen de verzen ook nog worden verdraaid. Ieder bordeel, kerk, synagoge, rente verlangend instituut, drankhandel, of badmodezaak moet dan vrezen dat er ieder moment zwaar gewapende kerels met bivakmutsen op naar binnen stormen om zoveel mogelijk mensen af te slachten.
En dat willen we graag voorkomen. Door massaal de straat op te gaan. Door te roepen wat we het liefst roepen. Ziejenuwel of Pasopvoorracisme of Klotemoslims of wat dan ook. Deze verse gruwelijke aanslag zal onze fundamentele mening waarschijnlijk niet veranderen. Maar zoiets werkt wel als een catalysator, het zorgt dat we voor onze sentimenten uitkomen.
Gelukkig is het overheersende sentiment tijdens de spontane protestacties solidariteit. Moslimorganisaties hebben geschokt gereageerd, journalisten maken massaal selfies met “Je suis Charlie”, er is niemand die iets voor censuur lijkt te voelen. De geest van Voltaire is springlevend. En wat zei die ook alweer?
« je ne suis pas d’accord avec ce que vous dites, mais je me battrai jusqu’au bout pour que vous puissiez le dire »
(Natuurlijk zei hij dat niet echt, maar werd het hem in de mond gelegd. We blijven kritisch.)
Tot de dood vechten voor de vrijheid van meningsuiting. En wat gaan wij doen? Met een bomgordel om haal je niets uit tegen de onderdrukking van die vrijheid. Het vrije woord verliest altijd wanneer er tongen worden afgesneden. Nee, wij gaan door met goede satire. Dus ga nou niet Allah tekenen met een hele dikke piemel en een hele jonge bruid, maar maak dáár juist een cartoon over. Teken iemand die over de schouder van zo’n simplistische tekenaar kijkt en zegt “Als we die vrijheid van meningsuiting eens niet hadden.”
Een reactie op “#JeSuisCharlie”