Vandaag begint de klimaatconferentie van de Verenigde Naties in Parijs. Op 11 december zal deze worden besloten met dure woorden en een protocol waar de geachte aanwezigen hun billen mee kunnen afvegen. Zij hebben dan namelijk een aantal keer zo zwaar getafeld in het winterse Parijs dat ze bij hun toiletgang wel wat extra papier kunnen gebruiken.
Moet ik naar Parijs vliegen om orde op zaken te stellen? Zodat ik later tegen mijn dochter kan zeggen dat ik er tenminste bij ben geweest? Misschien kan ik een spandoek omhoog houden met een speelse doch dringende oproep om eindelijk op te houden met het verbranden van fossiele brandstoffen. Of een hoogwaardigheidsbekleder interviewen. Of gewoon heel hard “de wereld gaat naar de klote” schreeuwen.
Het doel van de conferentie is een bindend klimaatverdrag. Elf jaar na Kyoto moet het eindelijk lukken de handtekeningen van notoire koolzuurproducenten als de VS en China onder een protocol te krijgen dat deze landen tot mindering verplicht. De inzet van COP21 is dat de globale temperatuurstijging moet worden beperkt tot een bescheiden 2 °C. Het is een doelstelling die lekker bekt, maar natuurlijk volkomen onzinnig is.
Of dat gaat lukken? De meeste activisten die ik spreek zijn cynisch. In Parijs gaan we gezellig met elkaar praten. Er verandert toch niks. De mensen die het voor het zeggen hebben zijn door en door gecorrumpeerd door de macht en die spreekt alleen de taal van financieel kapitaal. Geld heeft alles voor het zeggen. Het zijn de klitten in het slecht gekamde menselijke web dat we over de planeet hebben uitgesponnen.
Maar laat ik nu niet te lyrisch worden. Er staat veel op het spel. Alles staat op het spel.
Dat kunnen we ons moeilijk voorstellen. Heimelijk gaat een stille meerderheid van ons ervan uit dat we ook na de apocalyps wifi hebben en gewoon onze Netflix-series af kunnen kijken.