Onder de kerstboom kunnen we ons in het kader van maatschappelijk geaccepteerde “vrije tijd”, omgeven door onze liefsten, heel even onmisbaar voelen. Net als de poppetjes die we ieder jaar van de zolder halen en in de kerststal opstellen, zijn we zelf allemaal essentiële figuranten tijdens de viering van het kerstfeest. Zonder ons zou dat feest niet hetzelfde zijn, bij gebrek aan vernietigende vragen en wedervragen (“je bent nu al wel heel lang werkloos, Henk” of “Hariët, ben je nu nog steeds vrijgezel?” of “Waarom eten we met kerst niet veganistisch?”). We hebben elkaar nodig, zoals we lange schaduwen nodig hebben om ons eraan te herinneren dat we licht kunnen geven.
Het is kerst dus we mogen moraliseren. Elkaar de maat nemen met een kelk cognac bij de open haard. Gezelligheid boven alles. We hebben altijd excuses. We hebben altijd een verhaal, en dat wordt steeds hardnekkiger. Met kerst doen we net alsof we even bij elkaar in hetzelfde verhaal willen kruipen.
Daarom geven we elkaar cadeaus. Kerstcadeaus zijn op hun best goed gekozen symbolen die staan voor de volzinnen die we niet tegen elkaar uit durven spreken. ’s Avonds nuttigen we een royaal beschonken vijfgangendiner zodat we ons niet aan elkaar hoeven te laven. We kunnen ons even in een beschermde omgeving onmisbaar voelen en niemand zal die illusie doorprikken.
Zalig kerstfeest.