Vorige week hield men hier in Zuid-Korea parlementaire verkiezingen. In de aanloop zag ik, tijdens mijn wandelingen langs de met lentebloesem besprenkelde lanen, de kandidaten naar me glimlachen vanaf hun campagneposters. Duizenden busjes en pick-ups reden rond met K-popmuziek. Op de nationale televisie traden de lijsttrekkers op in traditionele dynastische kostuums in een fantasiewereld vol zwaardvechters en veldslagen. Zo realistisch zijn de strategische computerspellen in dit land (dat net als bij “go”, steevast de wereldkampioen levert) inmiddels geworden, dat de verkiezingen op die manier worden verslagen. Er was een dansgroep met vrolijke springende mensen in de werkkledij van het electoraat (brandweerman, verpleegster, soldaat) op het historische plein voor de zwaar bewaakte Amerikaanse ambassade. Er is een conservatieve partij, alle overigen hebben hun eigen linkse ideetjes over solidariteit met de onderlaag, het onderzoeken van het vreselijke veerbootongeluk van een paar jaar geleden, het reguleren van de smerigste industrie en over het voeren van gesprekken met Kim Jung-Un, die u wellicht kent als de bilmaat van Erdogan.
De dag zelf was een nationale feestdag. Mijn schoonouders brachten ’s ochtends hun stemmen uit. Mannen van middelbare leeftijd verschenen in het straatbeeld. De middag brachten we good geluimd door met de hele familie, die immers van haar werkplicht was ontslagen. Mijn neefje knutselde een 투표함, een stembus van karton en stembiljetten van oud papier. We stemden allemaal op elkaar. Democratie is een festijn.
Ik heb zelf een paar weken geleden mijn democratische plicht verzaakt omdat het Oekraïnereferendum me een ijdele exercitie scheen. Ik had misschien met veel égards in de Nederlandse ambassade in Seoul op mijn stemrecht kunnen pochen om de politieke maffia mee te delen dat het allemaal nepkeuzes zijn. De plutocraten doen toch wel wat ze willen en zo’n busrit naar Seoul is een lange zit. Trouwens, al dat cynisme ruikt naar oud brood, waarom kijken we niet gewoon een leuke film.
Democratie is in onze plutocratie gereduceerd tot haar eigen ritueel. Was de pen ooit machtiger dan het zwaard, het rode potlood is niet machtiger dan de macht. Tenzij de kiezer, nadat hij is belazerd, bereid is om in opstand te komen en deze opstand meer is dan een rituele uitlaatklep van onvrede, zoals tijdens de Arabische Lente, de Occupy-gezelligheid en het Griekse drama. Opstand is de natte droom van de miserables in ons midden, ondergetekende incluis. Ausnahmezustand. We hebben niets te verliezen. Pot-lucks in de villa’s van de elite. Daklozen in Soestdijk. Hoofdkantoren in de fik. Vrije liefde in de hofvijver en overal symbolische schandpalen met kratten vol tomaten en rotte eieren.
Het zal er niet van komen. Maar er is een manier om je onvrede over de puinhoop die onze soort ervan maakt te uiten. Een democratisch fuck you in de luwte van de macht. Ik ga de volgende keer stemmen op de Partij voor de Dieren. Als Maurice de Hond mij kan vertellen waar ik in 2016 de stem-App kan downloaden of op welke LIKE-button ik moet klikken, kan Marianne op me rekenen.