Toen ik gisteren op social media las dat Ebru Umar in Turkije was opgepakt, heb ik me geen seconde bedacht en ben een online petitie begonnen, die mijn waarde lezers hier kunnen ondertekenen.
Ik heb walgelijke tweets van haar gelezen over verdronken vluchtelingen, vind haar columns vaak aanstellerij en heb verder weinig met het mens – exact het goede uitgangspunt om me eens sterk te maken voor vrijheid van meningsuiting op de zondagmiddag, dacht ik.
Binnen enkele uren had de petitie 750 handtekeningen en werd hij gretig gecirculeerd op het heilige internet. Mijn hoop, dat het mensen van zeer uiteenlopend politiek pluimage zou kunnen aanzetten tot een symbolische act van solidariteit, ging niet helemaal in vervulling. Er kwamen wat opmerkingen “van links”, dat ze voorzichtiger had moeten zijn, dat het ook wel erg heel smakeloos is wat ze in Metro heeft geschreven, dat al die 1800 andere journalisten die vastzitten in het sultanaat Erdostan onze barmhartigheid meer verdienen, en dat we in dit soort aangelegenheden vooral geen onderbuiksprekers moeten zijn.
Sinds Böhmermann op het matje werd geroepen vanwege zijn hekeldicht hebben veel satirici in Duitsland en Nederland zich van hun scherpste kant laten zien en de meest hilarische beledigingen uitgestort over de hircinofiele snorremans. Onze eigen onovertroffen Hans Teeuwen greep de gelegenheid aan om de aandacht te vestigen op een pijpbeurt die hij nog van de dictator tegoed had. In Duitsland zong de tachtigjarige Dieter Hallervorden “Erdogan, zeig mich bitte auch mal an”.
Dit festijn, waar de feestgangers mogen schelden dat het een lieve lust is, gaat nu pas goed beginnen. “Vrijheid van meningsuiting” is een kernwaarde van onze seculiere samenleving, die anderszins cynisch is tot op het bot, en hij contrasteert zo mooi met het beleid van al die onzekere dictatortjes die geen andere meningen kunnen verdragen dan hun eigen waan. We gaan met zijn allen Charlie Hebdoën deze lente, verbale relschoppers zullen gretig over elkaar heenrollen, op zoek naar de heilige graal, naar die grens die “toch echt te ver is”. En als die grens is bereikt, zullen ze teleurgesteld afdruipen. Er valt geen eer meer aan te behalen.
Hopelijk zal menig dictator tijdens dat proces sneuvelen, vanwege de infantiele en onhandige reacties die we van hen kunnen verwachten. Dan heeft het allemaal toch nog iets opgeleverd.