Oxymoron

Je kunt er niet vroeg genoeg beginnen mee beginnen: je kind vertrouwd maken met de spanningen, paradoxen, en logische incongruenties van de ingewikkelde wereld waarin we leven. Tegenstellingen komen in de theorie voor identiteit, maar als je echt wilt deugen ga je uit van de identiteit van alles en iedereen, en probeert daar dan voorzichtig en op politiek correcte wijze nuances in aan te brengen. We hebben allemaal dezelfde genderneutrale oeridentiteit als we geboren worden, we zijn tabulae rasae: goddelijke wezentjes die vanaf de geboorte opgewekt beginnen aan hun val. Onze omgeving, opvoeding, hormonen, genen dwingen ons in een beperkte identiteitsrol, een move die in de kern gewelddadig is en nooit vrij van schuld omdat er geen oorspronkelijke rechtvaardiging is van die identiteiten. Er is alleen uitzicht op verlossing wanneer we ons voortdurend verontschuldigen voor die oorspronkelijke geweldsdaad. Alleen door de zonde te accepteren staan we in onze kracht.

Zo luidt de seculiere scheppingsmythe, een bij tijd en wijle leerzame karikatuur van ‘links denken’. Het laat ook zien hoe springlevend Jezus is en hoe krachtig de bijdrage van het concept oerschuld aan de menselijke zingeving.

Mijn dochter Miru is vier en ik leerde haar met veel plezier afgelopen week het woord ‘oxymoron’, naar aanleiding van een conversatie waarin ik haar ‘lieve dondersteen’ noemde. Ze vindt het een mooi woord dus ik zoek naar zoveel mogelijk voorbeelden van oxymorons om haar de gelegenheid te geven het uit te spreken. Gelukkig leven we in een land waar de oxymorons welig tieren. Zuid-Korea is een van de meest agressieve kapitalistische economieën met universal health care; de hoofdstad ligt binnen het bereik van de raketten van een paranoïde dictator waar men zich in het geheel niet druk over maakt; nergens zuipt men zoveel en is men zo gesteld op sobere hiërarchie.

Maatschappijanalyse ligt buiten het bereik van de meeste vierjarigen, dus in plaats van de complexe paradoxen in het fundament van onze oververhitte samenleving, richten we onze aandacht op kleine, alledaagse oxymorons. Vieze lekkernijen, droog water, koele hitte. De tegenstellingen zijn fundamenteel: als je uit bent op een vergezicht van de waarheid volg je hun sporen zonder de uitkomst bij voorbaat te bepalen aan de hand van de heersende mode.

Als ik haar straks van de kleuterschool ga ophalen vraag ik haar of ze een warm ijsje wil. Eens zien of ze de oxymoron herkent.