Nog even over Zw. Piet, de donkere slavendrijver die het Nederlandsche volk rond Sinterklaas opzweept tot een ieder jaar groteskere dans om een racistisch stereotype, een festijn dat anno domini 2017 in het Friese Dokkum plaatsvindt, waar in 754 de ijverige gristelijke missionaris Bonifatius op 80-jarige leeftijd werd vermoord, omdat de Friesen hun Germaanse traditie graag behielden en liever niet gekerstend wilden worden.
Het jaarlijke deugcircus is in volle gang. Nu woon ik niet om de hoek maar ik heb de foto’s van de ME-busjes gezien (popcorn!). Wat een hoop gelul om niks denk ik dan, terwijl mensen in de Méditerranée verdrinken, in Madagascar de Pest en in Libië de slavenhandel weer opbloeit. Wat dat betreft ben ik het met de razende oorlogsreporter A. Karskens en Neerlands geilste schrijver A. van Amerongen eens.
Desalniettemin. Wanneer je van buitenaf naar het gedoe kijkt snap je ook wel dat de eigenlijke idiotie ligt in het feit dat Nederland, de ooit zo progressieve polder met zijn tolerantie van soft drug en harde porno nu internationaal een stumper is met zijn kwaadaardige volharding van het blackfacen, een racistisch sterotype (dit is niet hetzelfde als racisme, de verwarring van die twee contamineert de discussie). Dit is het perspectief van een linkse Amerikaan (dat is iemand die ongeveer zo links als Thierry Baudet). Wtf? Hebben ze geen andere tradities over there? Koekhappen, kazen smelten, haring happen, elkaar omhoog takelen in een pekelharingvat langs de charmant voorover neigende trapgevels van Old Amsterdam, die er al stonden toen New York nog door indianen, pardon door indigenous peoples werd bewoond? In Holland hebben ze nog blackface? In 2017? Really?
Welnu, beste lezertjes, de kwestie wordt ieder jaar eenvoudiger. Het fanatisme waarmee voor- en tegenstanders, Pieters en Nieters in Dokkum tegenover elkaar staan, en en passant de fragiele rechtsstaat aan een stresstest onderwerpen, begint te lijken op religieuze ijver. En hoe denken we over religie? Dat doe je maar privé, dat zeggen we ook tegen de moslims.
Wacht. Wat gebeurt daar? Ik heb het standpunt van de Nieters gereduceerd tot iets waar de meeste Pieters zich bij zullen aansluiten en dat overgoten met een licht gezouten sausje van humor en een klein stukje wrange gemalen citroenschil. Als mensen bij het lezen van dit soort epistels “wacht eens even” zeggen, heb ik mijn doel bereikt.
Ik heb er namelijk een sport van gemaakt om zowel links als rechts te lullen (en, wanneer de redactie van Elsevier én Joop meeleest, ook links en rechts te vullen). Ik bedoel niet dat ik mijn bek afwisselend in beide richtingen scheeftrek in een poging om lollig te doen, maar dat ik het lolbroekidioom van neocynisch rechts vrij goed beheers, naast mijn alma mater-moedertaal natuurlijk, het keurige academische David van Reybroeck-links. Maar wat schiet ik ermee op, behalve dat ik op Facebook vrienden bij de vleet uit beide vijvers heb gevist? Antwoord: dat ik soms de kans krijg om een luchtbrug tussen de discoursen te slaan. Wacht, dat is nog iets te braaf-links geformuleerd. Antwoord, gecorrigeerd: dat ik lekker kan lopen fokken op feestboek en dan maakt het niks uit bij welke fokking groep je hoort als je maar voor je eigen denkt.
Voorwaar, ik zeg u, het is geen triviale uitdaging. Ik moet alles uit de kast halen wat retorica betreft om mensen aan beide kanten van de ‘aisle’ aan het denken te zetten en dus de mogelijkheid te vergroten, dat ze hun standpunt aanscherpen. En die laatste zin moet in de shredder. Facepalm.