Het lievelingsboek van mijn jeugd was Pluk van de Petteflet. Ik had vanwege mijn bizar slechte geheugen voor verhalen vergeten waar het eigenlijk om ging in het boek. Voor mij is het na dertig jaar dus ook spannend om het voor te lezen aan mijn vijfjarige dochter Miru.
Iedere dag roept ze “Pluktime!” na het eten en dat maakt haar vader gelukkig. We lazen eergisteren over de Heen- en weerwolf, de scène die ik me het levendigst kon herinneren. De wolf was eenzaam omdat de mensen hem negeerden. In tien jaar was Pluk de eerste die met zijn pondje meevoer, dus de wolf huilde van verdriet en wilde niets liever dan met Pluk de rivier oversteken.
Ik deel dit omdat ik niets intellectualistisch wil zeggen vandaag. Ik wil alleen wijzen op het verhaal van Pluk.