Is het gevoel van eenzaamheid voor ons sociale dieren een strategie om onszelf te motiveren een geschiktere clan te zoeken? Of is het de uitdrukking van een onzinnig verlangen naar iets dat er nooit was en nooit zal zijn? Ik ben, wanneer ik over dit soort zaken nadenk, graag streng tegen mezelf. Het verheven gevoel dat ik gewaar word in mijn borst verdient het om kritisch geanalyseerd te worden.
Hier delegeer ik mijn denken graag aan de logica. Stel, dat verheven gevoel van eenzaamheid is in het echt banaal. Stel dat het kan worden gereduceerd tot een evolutionair trucje van mijn genen om mijn vege lijf, hun vehikel, te redden. Dat zou betekenen dat ik nooit ‘echt’ eenzaam was, dat eenzaamheid een onbenullige illusie is en ik er goed aan doe om me door middel van een online cursus mindfulness van die illusie te bevrijden. Een banaal verlangen kan met een banale belofte restloos worden vervuld. Wanneer het omgekeerd een authentiek venster is in metafysische sferen, ben ik voor het oplossen ervan overgeleverd aan genade, want wanneer we in metafysische sferen zouden kunnen ingrijpen hadden we die eenzaamheid allang opgelost.
U ziet: denken gaat soms stroef. De logica lijkt te kloppen maar het gevoel is weg en hierdoor slaat een tekst dood als Brits bier. Ik leerde vorige week om gewoon op de stroom van mijn gevoel te schrijven omdat dit waardevol is zonder filosofische Letztbegründung. En eenzaamheid is eigenlijk ook maar een stom onderwerp.
Ik begin me wel af te vragen waarom ik deze columns schrijf. De observatie dat de onderwerpen steeds abstracter en algemener worden baart mij zorgen, want het duidt op een gebrek aan inspirerende gebeurtenissen in mijn leven. Laten we wel wezen, er gebeurt ook weinig: ik zit op een flexwerkplek op een kantoor met een Nespresso-machine en luister naar de prachtige jazzmuziek die mijn laptop afspeelt. Ik breng iedere morgen mijn dochtertje naar de kleuterschool, waar ze haar papa volgens het protocol met een lichte Koreaanse buiging ter afscheid groet voordat ze de trap oprent naar de bovenste verdieping, waar kleurplaten, alfabetten en andere kindjes op haar wachten. Ik eet weleens lunch in de kantine in de kelder van de kantoortoren en die lunch betaal ik dan aan een automaat met een creditcard. Ik schrijf een rare vorm van poëzie op mijn telefoon en heb als hobby chatten op het internet. ’s Avonds kijk ik Netflix. Heeft u ‘Master of None’ al gezien? Huiswerk voor een witte man om zich eens een keer te identificeren met de protagonist Dev Shah, de goedlachse Indiër die in de serie verliefd wordt op de Italiaanse Francesca, vertolkt door de beeldschone Alessandra Mastronardi (zie foto).
Mijn dagelijks leven is dus niet ruig en van politiek krijg ik vooralsnog geen meetbare fysiologische reacties. Waarover moet ik dan nog schrijven? Ons bestaan is een omslachtige kabbeling, zou de dichter zeggen, in een veel te brede rivier.