Voor het eerst sinds een jaar heb ik, volgens mijn eigen berekeningen, gisteren mijn maandagcolumn gemist. Vanmorgen leek het er even op dat onze rakettenman Kim Jong-Un dat ter ore is gekomen, want we werden wakker van het oorverdovende geluid van overvliegende straaljagers, langer dan gewoonlijk in deze contreien. What is that noise, zei mijn dochter Miru, die het gewend is in dit soort situaties in het Engels te reageren. Een paar Koreanen keken pal omhoog, telefoon aan het oor. Maar ik had al lang door dat er niets aan de hand was want het luchtalarm bleef uit. Wat had ik me ook ingebeeld! Natuurlijk vergaat de wereld niet wanneer ik mijn wekelijkse boutade op dinsdag in plaats van maandag aan het internet toevertrouw.
Columnistengrootheid Arthur van Amerongen, in wiens gunst ik mij hier op opzichtige wijze tracht te manoevreren, heeft de overstap ook gemaakt. Zijn Algarviaanse appèl bezorgt de lezertjes in de polder in plaats van manic mondays nu vette dinsdagen.
Nog even over die straaljagers. Als Stormy Don nou eens had besloten ook de chemische wapens en aanverwante kwalijkheden van het communistiese regime du nord te bombarderen, zou dat niet, nadat de rookpluimen van verontwaardigde experts internationaal recht (oftewel: krantenlezers) zijn opgetrokken, good riddance zijn? Trump als voorspelbare olifant in de ‘china shop’. Zoals je vroeger MAD had, mutually assured destruction, zo kun je er anno 2018 vergif op innemen dat je chemische wapenarsenaal door de oranje pee-pee-man op een riedel tomahawks wordt getrakteerd.
Natuurlijk is dat naïef. Het is allemaal ingecalculeerd, vooropgezet en doorwrocht en er hangt een walm van hypocriet opportunisme omheen. Voormalige FBI-baas Comey noemde Trump moreel ongeschikt voor het presidentschap. Vanwege het liegen. Ik weet het niet. Saringas wordt door de waarheid niet onschadelijk en in absurde tijden gelden absurde zeden.
Ik blijf in ieder geval gewoon op de maandag schrijven. Dan weten mijn beide lezers tenminste, waar ze aan toe zijn.