Zo zou een Amerikaanse de naam van het stadje uitspreken. Het klinkt als een term of endearment, een klein hondje dat er vrolijk aan komt draven als je hem roept.
Omdat Zwolle het eindstation van een Intercitytrein is, ligt een bezoekje voor de hand, al gebood het regime van de avondklok me om slechts kort in de stad de vertoeven.
Ik houd van kort vertoeven. Het scherpt de zintuigen, ik neem de wereld nauwkeuriger waar. Details van gebouwen, gezichten, gebladerte. En een bepaalde kokette gevoeligheid voor historische voorvallen, die ineens enorm betekenisvol zijn en een aanmaning voor de huidige tijd zijn die we onder geen beding mogen missen.
De St. Michaëlskerk werd in 1443 voltooid met een weerhaan die kraaide op 113,5 meter hoogte, expres hoger dan de Utrechtse Domtoren. Burgers moesten hun hoofd in de nek gooien om de top te zien. Maar de eerste voorbereidende bewegingen van de reformatie waren al aan de gang: Geert Grote van de Moderne Devotie duidde deze Zwolse hoogmoed euvel. De toren stortte een paar eeuwen later, in 1682, in elkaar na drie keer door de bliksem te zijn getroffen, en een anekdote was geboren die Zwollie nog lieftalliger maakt voor toeristen.
De dominee Frits Slomp (Frits de Zwerver) organiseerde in maart 1943 de eerste ruilbeurs voor onderduikers, waarmee hij de grondslag legde voor de Landelijke Organisatie voor Hulp aan Onderduikers en de Landelijke Knokploegen (de LKP maakte bij overvallen persoonsbewijzen en bonkaarten buit voor onderduikers)
Stem verstandig op 17 maart.
De knusse Zwolse binnenstad maakte een verlaten indruk. Met een scherpe lage zon in mijn nek wandelde ik erdoorheen, met de peripathetische melancholie die filosofen zo vertrouwd is. Ik was de ironische, Apollinische afstandelijke blik, aloof zoals de Engelse volksmond zegt, en die blik wil diepe eeuwigheid. Alles heeft ineens het grootste belang (een fijn tegengif tegen engstirnig nationalisme): daar gooide ik mijn hoofd in mijn nek en keek tegen de gevel van het Herman Brood-museum op. Daar zag ik koffieroosterij Maling, dat de nationale kampioenschappen in 2019 had gewonnen. Zwollie was the place to be.
Ik schrijf dit op de terugweg in treinstel 9590 ter hoogte van Dieren, de WiFi werkt. Alle passagiers hebben mondkapjes op en een telefoontje in hun handen. Ik wacht af tot er eentje een lege batterij heeft, dan kan ik aanbieden deze met mijn 20.000 mAh op te laden.