laat onze hoofden hol en leeg zijn
maak ze echokamers voor de wind
laat ons vergaan verlangen dragen
om een herinnering te worden bemind
laat ons vergeten vitaal zijn
als een dansend dier
laat onze hoofden hol en leeg zijn
maak ze echokamers voor de wind
laat ons vergaan verlangen dragen
om een herinnering te worden bemind
laat ons vergeten vitaal zijn
als een dansend dier
een denkend dier te zijn, maar een zwakker denkend dier het diepst van je gedachten zijn louter trivialiteiten voor de Anderen. Maar nooit komt de verlossing, meer dier te zijn dan denkend.
De wind waait meedogenloos in Rotterdam, maar ik ben vergeten waar ik precies logeer. Verdwalen kunnen we niet meer in de tijd van de mobiele navigatie, hadden de vrienden gezegd, en me voor de zekerheid ook nog een centrumkaart geleend. Maar de batterij van mijn telefoon was leeg, en ik herinnerde me niet de exacte ...
“En de jouwe?” “De mijne kreeg een hartaanval, plotseling.” “Dus je hebt ook geen afscheid kunnen nemen?” “Nee.” Zwijgend zaten we naast elkaar. Hieruit zou weer een herinnering ontstaan. We voelden het, alsof we erop aan het broeden waren. We zouden later allebei kunnen terugbladeren en allebei een beetje glimlachen bij dit punt. Het zou ...