Beste reageerders,
Allereerst mijn hartelijke dank aan iedereen voor de constructieve en kritische commentaren. Ik wil graag een paar dingen uitleggen.
0. Een aantal reageerders stelt dat ik egoistisch zou zijn en dat er veel schrijnendere gevallen bestaat. In het artikel stel ik expliciet, dat het mij gaat om sensibilisering voor die schrijnende gevallen, waar gezinnen echt uit elkaar worden gehaald, en mensen de vernedering van interneringskampen moeten ondergaan. Door juist in te gaan op een subtiele schending van de mensenrechten hoop ik mensen aan het denken te zetten.
1. Want het ging me om mensenrechten, om het principe. We lezen in artikel 16, lid 3 “Het gezin is de natuurlijke en fundamentele groepseenheid van de maatschappij en heeft recht op bescherming door de maatschappij en de Staat.” (http://www.ohchr.org/en/udhr/pages/Language.aspx?LangID=dut)
Het verdrag voor de rechten van het kind, dat Nederland in 1990 heeft ondertekend, is nog explicieter. We lezen: “Artikel 9 / Scheiding kind en ouders / Het kind heeft recht om bij de ouders te leven en op omgang met beide ouders als het kind van een of beide ouders gescheiden is, tenzij dit niet in zijn of haar belang is. In procedures hierover moet naar de mening van kinderen en ouders worden geluisterd.”
http://nl.wikipedia.org/wiki/Verdrag_inzake_de_rechten_van_het_kind
http://www.kinderrechten.nl/images/13/194.pdf
Helaas zijn weinig reageerders op deze fundamentele kwestie ingegaan, en de reactie van een jurist leek me onjuist, omdat er veel gevallen zijn geweest, waar men zich tevergeefs op de Zambrano-jurisprudentie beriep.
http://www.minbuza.nl/ecer/nieuws/2011/08/derdelanders-met-eu-kinderen-beroep-op-arrest-zambrano-wordt-niet-snel-geaccepteerd.html
2. Ik doe uit principe nooit een beroep op een uitkering. Ik was jarenlang in Duitsland en Nederland uitkeringsgerechtigd, maar heb altijd bijbaantjes gezocht. Bovendien bouw ik in Nederland geen aow op en bereid ik me voor op een heel bescheiden oude dag. Iemand schreef “Van de NL staat kan niet worden verwacht dat zij de buitenlandse partners van haar burgers onderhoudt en hen aanspraken op collectieve voorzieningen verleent.” Helemaal mee eens! Verzorgd te worden is dan ook geen mensenrecht. Maar het gaat om het verblijf, en Nederland zou dus, net als andere landen, een regeling moeten hebben waarbij mensen geen uitkering kunnen aanvragen gedurende de eerste 5 of 10 jaar van hun verblijf. Verder merk ik op je met enige creativiteit als gezin best rond kunt komen met een uitkering (die van de Nederlandse staatsburger). En tenslotte moet er rekening mee worden gehouden, dat er ook andere samenlevingsvormen zijn (die niet in de mensenrechtenverdragen worden genoemd) zoals gezinnen die bij hun ouders inwonen of leefgemeenschappen, die duidelijk minder geld nodig hebben.
Opmerkingen zoals “Zorg gewoon voor inkomen en laat niet de belastingbetaler er voor opdraaien.” en “Doe eens je handen uit de mouwen steken voor je eigen vlees en bloed en ga je anders inderdaad schamen!” zijn dus volledig onterecht. Iemand merkte ook op, dat “blogger” en “filosoof” geen nuttige bijdrage aan de samenleving zou zijn. Ik zou graag willen dat men daar een moment over nadenkt. Is Nederland zo ver gezakt, dat een nuttige bijdrage aan de samenleving alleen kan betekenen iets waar je veel aan verdient? Zoals de bankiers van de SNS-bank deden?
3. Ik werk wel degelijk via het internet (ik heb een Master’s in Computer Science). Het inkomen daarvan is voldoende om mijn gezin verantwoord te kunnen onderhouden, maar het is te onregelmatig en het is geen vast contract. Reageerders die de materie kennen hebben dit al aangestipt: Het gaat niet om een “baantje” maar om een vast contract, of 3 achtereenvolgende jaren een bepaalde brutowinst genereren. En dat is in de huidige economische situatie zo goed als onmogelijk.
4. Het gaat me zoals gezegd om het principe. Ik ken de situatie in andere EU-landen, waar een aantal reageerders vriendelijk op hebben gewezen, heel goed. Dat is het punt niet. Voor de nieuwsgierigen: We gaan proberen ons in Spanje te vestigen en daar ons steentje bij te dragen, omdat Spanje wel de EU-wetgeving handhaaft.
5. Een heikel punt. Uit een aantal reacties blijkt dat men denkt dat Dhr. Choi (waarschijnlijk vanwege zijn achternaam) zelf geen “rasechte” Nederlander is, maar een derde generatie immigrant. Choi (spreek uit “Che”, net als de revolutionair) is de achternaam van mijn vrouw, die ik heb aangenomen als schrijversnaam omdat ik vind dat mannen de achternaam van hun vrouw moeten kunnen aannemen en omdat het internationaal uitspreekbaar is. In mijn paspoort staat een oerhollandse naam: Verwer. Ik hoop niet dat mensen daardoor van mening veranderen!
6. Zulke lange commentaren schrijf ik in mijn vrije tijd. Gaat u er maar vanuit dat ik acht uur per dag bezig ben met het zoeken, vinden, en uitvoeren van klussen via het internet.
Dank Kamiel, voor je artikel. Ik kan me (bijna) helemaal verplaatsen in je situatie want ik dreig in een zelfde soort penibele situatie te geraken, waar de Nederlandse wetgeving mij eigenlijk geen andere keus laat dan mijn thuisland te verlaten om bij mijn vriendin te kunnen zijn (ze is nu nog hier en wacht op een beslissing, waarvoor weinig hoop). Hoogopgeleid of niet, bereidheid tot integratie, al 4 jaar hier, het is allemaal niet belangrijk. Blijkbaar telt alleen de bereidheid/mogelijkheid tot het geld verdienen binnen een vooraf opgelegd model van werkgever-werknemer, vaste contracten en kortgeleden zelfs even de plicht tot ’trouwen’. Je mag best zelfstandige worden, maar lever dan ook je mensenrechten gelijk in met je sociale voorzieningen, lijkt het motto zolang je die inkomenseis niet haalt. Die sociale voorzieningen mogen ze houden, maar die mensenrechten, die zijn van mij!
Half Nederland komt niet aan werk en er wordt nog steeds geroepen dat je dan maar een baantje moet zoeken, wie moet ik dan werkloos maken? Ik kan prima rondkomen van mijn opdrachtjes, maar voldoe niet aan hun kortzichtige eisen.
Mijn vriendin is architecte, in Nederland afgestudeerd, klaar voor de ‘kenniseconomie’ om te ‘innoveren’ als ‘creatief toptalent’, maar Nederland heeft haar niet nodig want het is crisis en dan moeten er bouwvakkers betaald worden. Tegelijkertijd is er een gigantische instroom van zuid-EU-onderdanen met meer rechten dan dat ik heb. Het zou me niets verbazen als een hele creatieve generatie (ontwerpers, kunstenaars, architecten etc) het zinkende schip verlaat en een x-aantal andere landen aan die kenniseconomie gaat helpen. Ik wens jullie alle succes in Spanje!
Dank voor je reactie, zgr,
Ik heb dit stuk geschreven om wat algemene aandacht te vestigen op dit soort situaties, en me dunkt dat jouw situatie veel beroerder is omdat je vriendin echt wordt uitgezet. Ik dacht: ik leg de lat hoog met de mensenrechten, dan help ik iedereen die in soortgelijke problemen zit.
Je reactie past inderdaad bijna letterlijk ook bij ons. Ik heb opdrachten genoeg en zeg ook nee tegen sociale voorzieningen als het moet, maar niet tegen onze mensenrechten.
Waar komt je vriendin vandaan als ik vragen mag?
Jammer wel, dat de vele reactieschrijvers die als in een reflex hebben gemeend iets lelijks te moeten schrijven onder je VK column, deze toelichting nooit zullen lezen.
Precies daarom (algemene aandacht) denk ik dat het heel belangrijk is en ben ik je dankbaar dat jij het artikel geschreven hebt. (Ik had het niet zo goed kunnen bewoorden.) Nederland is doorgeschoten in zijn beleid en lapt europese regels aan zijn laars.
En ach beroerder,.. dat denk ik niet, vergelijken is niet nodig. Het feit dat er ‘schrijnender’ situaties zijn, betekent toch niet dat iemands situatie dan geen aandacht nodig heeft? Ik heb (nog?) geen kind die slachtoffer van de situatie kan worden, buiten zijn/haar keuzes om. Ik hoop echt dat jullie het op een zo eenvoudige manier mogelijk weten op te lossen en dat jullie binnenkort via een omweg wellicht alsnog in Nederland weten te geraken, of gewoon een mooi bestaan in Spanje weten op te bouwen.
Wij wachten nog op een uitspraak over haar (individuele) vergunningsaanvraag, als dat niet lukt, moeten we gaan kijken naar opties via/in het buitenland (Duitsland?) en wellicht moeten we dan ook trouwen (iets wat niet direct onze keuze zou zijn) om meer rechten te verwerven.
Het probleem is dat het crisis is en dat het recht om iemand hier te mogen houden (gezinsleven) afgewogen wordt aan ‘succes’, in hun bewoordingen (lees: regelmatig dezelfde hoeveelheid geld). En dat de inkomensstandaard van voor de crisis daarop nog toegepast wordt. De helft van Nederland ‘voelt’ de crisis nog niet, want ze hebben hun baan nog en kunnen zich blijkbaar moeilijk voorstellen dat een andere manier van leven (rondkomen met weinig, maar voldoende middelen) ook een noodzakelijke keuze kan zijn, buiten welke vorm van uitkeringen om. Mijn vriendin is Turkse, en valt dus net buiten de EU-rechten, op zich nog een voordeel, want er zijn redelijk wat verdragen met Turkije die iets meer houvast geven, maar blijkbaar nog niet genoeg. Het blijft zo dat als ze 300 km verderop geboren was, er geen probleem was geweest. Maar dat zal voor veel mensen gelden op deze planeet.
Natuurlijk kan ik daar gaan wonen, maar dan geef ik alles op, terwijl zij alles al opgegeven heeft om hier te komen en ze heeft hier ook al van alles opgebouwd. Het wrange is, dat we als samenleving in Nederland allemaal vrijheden verworven hebben: niet hoeven trouwen met behoud van rechten, (bijna) gelijke rechten voor geslacht, flexibele contracten voor werkgevers, alles is mogelijk.. behalve als je iemand van buiten de EU als levenspartner kiest. Dan moet je je ineens gaan conformeren aan een eeuwenoud rolmodel van vaste contracten, trouwen (iets wat voor voor mijn vriendin het opgeven van een zojuist verworven vrijheid is) en dien ik als enige zorg te dragen voor ons inkomen in een tijd waarin velen het moeilijk hebben rond te komen. Ik begrijp de drang om de sociale zekerheden te beschermen, maar het schiet door in het wegsturen van je eigen onderdanen die een andere levensvorm kiezen.
Groeten en veel geluk!
Met dank voor Uw stuk in de Volkskrant. Ik heb daarop meermalen gereageerd onder het pseudoniem BBIB (wat niets anders betekent dan Baas Borg Is Boos), ook om de kortzichtig -en onwetenheid van de meerderheid der reacties aan te tonen. Ikzelf kan me ook niet vestigen in Nederland met mijn gezin (mijn vrouw van de Oegandese nationaliteit en mijn tweeling dochters van 12 jaar). Ik ben zzp-er met een behoorlijk inkomen (laten we zeggen van dicht tegen de Balkenende norm) dat echter niet vast en bestendig is, omdat ik op (korte) contract(en) basis werk bij meestens buitenlandse werkgevers. Dat wil zeggen dat mijn bankrekening gezond is, maar dat maakt voor deze Cohen (ik schrijf zijn naam nog maar eens) regeling niet uit. Om de absurditeit uit te leggen: We hebben eerder in tesamen Nederland gewoond, het zal in het midden van de negentiger jaren zijn geweest. Het was toen geen enkel probleem voor mijn vrouw (we hadden toen nog geen kinderen) om samen met mij op een A status in Nederland te wonen. Tussen toen en nu zit de groeiende xenofobie en nationalisme die de laatste jaren ook door de politiek is geadopteerd en uitgebuit, zelfs door sociaal democraten en mensenrechten advocaten als mijnheer Cohen (trots als hij was met zijn regenboogvlag in de afgelopen dagen). Mijns inziens zijn er tenminste drie mensenrechten in het geding: Het recht op vrije partnerkeuze, het recht op reproductie en het recht om met het gezin te leven. De jurisprudentie waarnaar door een enkele reageerder selectief werd verwezen is interessant en zeker niet eenduidig. Een goed samenvatting vindt U hier: http://goo.gl/7ntM5 . Een wet die niet aan een kind kan worden uitgelegd, zou geen wet mogen zijn!!
Meneer Verwer/Choi,
Ten eerste bedankt voor uw artikel, ietwat teleurstellend dat er zoveel negatieve reacties op de Volkskrant stonden, het lijkt alsof PVV en VVD stemmers de Volkskrant ook zo af en toe lezen, jammer dat deze lezers niet de moeite nemen om dit complexe vraagstuk beter te bestuderen.
Ikzelf woon al bijna 15 jaar niet in Nederland, maar ben in 1999 wel in Nederland getrouwd met een Argentijnse vrouw, wij hebben 2 dochters beide in het buitenland geboren maar met Nederlandse nationaliteit, ze zouden zo op een Nederlandse school kunnen instromen, als wij vandaag zouden besluiten om naar Nederland te verhuizen dan zou ik met mijn dochters op het vliegtuig kunnen stappen maar mijn vrouw niet.
Ik vraag mij welke beleidsmaker aan mijn dochters wil uitleggen dat zij wel maar hun moeder niet welkom is.
Over het algemeen maken Nederlandse politici zich erg veel zorgen over het schenden van mensenrechten in het buitenland, daar is op zich niks mis mee maar dan moet je wel zorgen dat je geen rommeltje maakt van je eigen land, in het specifieke geval van minderjarige kinderen van Nederlandse en buitenlands ouders is er zeker nog wel wat werk aan de winkel. Uw opiniestuk draagt in ieder geval bij om dit probleem meer ruchtbaarheid te geven, mijn dank daarvoor.
Nils van der Haar
Quote uit het stuk: “Ik was jarenlang in Duitsland en Nederland uitkeringsgerechtigd, maar heb altijd bijbaantjes gezocht.”
Wil dat zeggen dat je minimaal een half jaar in Duitsland hebt gewoond? Dan heb je al EU-gemeenschapsrechten opgebouwd! Of je daar met of zonder je vrouw en/of kind woonde doet er niet toe.
De IND vindt dit de minst leuke aller EU-routers, maar legaal is het wel. Pak met z’n drieën het vliegtuig, huur een huis, en zoek een pro deo advocaat. Probleem opgelost!.
Bereid je voor op een niet al te opwekkende lading papierwerk, maar de kans op succes is 100%.
Beste Klaas Vaak,
Dank u! Dat wist ik dus inderdaad niet. Geeft ons extra zekerheid dat mijn vrouw niet de EU wordt uitgegooid wanneer we gewoon met toeristenvisa inreizen; gaat het zeker proberen (hoewel we het papierwerk willen vermijden)
Groetjes!
Kamiel
Interessante opmerking Klaas Vaak. Tot nu toe las ik overal dat men ‘gezamenlijk’ ingeschreven moest staan voor rond de 6 maanden. Zijn er inmiddels al successen in rechtszaken op dat gebied? Een pro-deo advocaat, hadden we die allemaal maar.
Beste Kamiel,
Dank voor je bijdrage – over de afgelopen anderhalf jaar heb ik veel klachten & zorgen van Nederlanders in het buitenland mogen ontvangen en jouw artikel was helaas opnieuw een voorbeeld van hoe het niet moet. Ik heb je artikel integraal (met commentaar) op m’n site gezet; een commentator gaf nog de nuttige aanvulling dat je een jaarcontract moet hebben voor terugkeer naar NL – iets wat in deze tijden erg lastig is, om van het principe nog maar even te zwijgen.
Later dit jaar zal ik een politiek manifest naar buiten brengen waarmee ik een betere en luidere stem aan de Nederlander in het buitenland probeer te geven, inclusief enkele voorstellen om dingen anders te regelen. Jouw punt zal ongetwijfeld ook meegenomen worden.
Groeten
Eelco