Ik heb me vanochtend grondig gewassen. Niet enkel met een oud geparfumeerd hotelzeepje over de plooien van mijn vettige huid gewreven, maar echt alle porieën en voegen op professionele wijze gereinigd. Mijn vriendin heeft op het internet speciale tincturen, gels en schuimreinigers besteld die helemaal uit Taiwan moesten komen. Het heeft me een kapitaal gekost. Ik heb er een paar kwakkelende aandelenpaketten voor moeten opdoeken. Vanmorgen zijn ze eindelijk gearriveerd, in witte geplastificeerde boxen die waren voorzien van serieuze opschriften en codes. Ik besloot ze meteen uit te proberen, en ontkleedde me in onze douchcabine, die we vorige week hebben laten ontsmetten. Mijn vriendin heeft me vriendelijk geholpen door me de tincturen en de schuimreinigers aan te geven, die nogal indringend roken. De applicatie van mijn chemisch hoogwaardige poetsmiddelen was geen sinecure. Er kwamen acupunctuurnaalden, huidvijltjes, een hogedrukspuit, een schorpioenentang en een vacuumpompje bij kijken. Wie schoon wil zijn, zo luidt het spreekwoord, moet pijn lijden.
In de douchcabine begon ik meteen met de grondige reiniging. Ik vulde de spuit met tinctuur, vijlde mijn handpalmen, en zoog het pompje om mijn navel vast. De gebruiksaanwijzing voor mijn Taiwanese reinigingspakket was waterdicht en ik kon haar aan de wand van de douchecabine aanbrengen, zodat ik mijn handen vrij had. De acupunctuurnaalden moesten op een bepaalde manier onder mijn oksels worden aangebracht. De schorpioenentang moest langs het scrotum worden geplaatst en een klein knipje. De hele grondreiniging nam precies zeven uur in beslag. Ik was schoon, puur, zuiver, voelde me als herboren toen ik uit de douchecabine stapte.
Ik heb een kleine dochter, die sinds kort naar school gaat. „Papa“ zei ze toen ik vanmiddag in mijn badjas van de trap kwam, „waarom heb je zolang onder de douche gestaan?“
Ik heb haar opgetild en zachtjes in haar oor gefluisterd „papa heeft zich grondig gewassen.“
Mijn dochter schaterde.
„Zo lang? Ik kan dat veel sneller. Heeft mama me geleerd.“
Ik keek haar aan.
„Ja, maar dat is wat anders. Papa is nu voor altijd schoon.“
-“Was je zo vies dan, papa?“
„Papa was heel vies, schat.“
-“Maar je wordt zo wéér vies. Ik word ook weer vies wanneer ik in de zandbak speel met de kleine kinderen. Of van de uitlaat van je auto.“
„Dat is een ander soort vies, engeltje.“
-“Mama zegt dat onszelf schoonmaken een ritueel is.“
„Zegt ze dat? En wat betekent dat?“
-“Dat betekent dat we heel vaak onder de douche moeten. Mama zegt dat we heel vaak vies worden, en dan weer schoon en dan weer vies en dan weer schoon worden zolang we leven.“
„Dat zegt ze dus. En wat geloof je zelf, suikerspin?“
Ze haalde haar schouders op en stak haar duim in haar mond.
-„Weet niet. Ik vind het fijn om te douchen.“
„Vind je dat? Heb je je nooit zo vies gevoeld dat je je harder hebt willen schoonmaken dan anders, zo hard als je je maar één keer in je leven schoonmaakt?“
-“Nee, nooit.“
Ze haalde weer haar schouders op, dit onverdorven, onschuldige schelpsel. Haar antwoord had me pijn gedaan. Ik kon haar moeder niet vergeten. Ik heb de hele dure Taiwanese reinigingsset in een grote grijze vuilniszak gedaan en in de glasbak gepropt omdat de andere containers vol waren. Ik zag mijn eigen grijns in de gebroken spiegels die ze ernaast hadden neergezet. Dat was aan het eind van de middag. Mijn vriendin werkt tot ’s avonds laat in het afhaalrestaurant van haar vader. Ik ga lekker voor haar koken, een traditionele hollandse maaltijd met andijvie, rode kool, spruiten, achterham, en gepofte aardappels. Er zijn nog supermarkten open. Na het eten zal ik haar meedelen dat ik voor onbepaalde tijd op reis ga naar India.