ik beeld je donkere ogen
hier naast me
ik hak je blik in steen
de slagen hebben geen echo
in deze wereld
een wereld van sneeuw en
eland-tranen
een wereld van eeuwig licht
waarin jij niet bent
maar ik je gezicht hak
in een steen
Gerelateerde berichten
Pour l’es sense
als sterrenregens in de nachtelijke lucht als een gekrulde kattenstaart met pluis als rollen geurend deeg op een ingevette bakplaat als een paartje dat zich wild in de sneeuw gooit als geurende rozen die op elk tafeltje worden gezet als nagels met rode en witte vlekken eronder als een tegelvloer, die diagonaal is gelegd als ...
C. H.
Leven op een altijd uitbarstende vulkaan door een regen gaan, van dieporanje vonken het lava dat dalwaarts dendert, om te pronken tot het stollen zal, als een mannetje in de maan Leven op een tot gisteren uitgebarste vulkaan in een leeg dal vol versteende grimassen slangen, waarvoor je op moet passen en veel onontgonnen stof ...
De vrek
Een paar stuivers zijn te veel als hij zijn pak moet stomen eer blijft hij sikkeneurig met zijn vlek alleen eer zal hij van honger en dorst om het leven komen eer zal hij likken aan een gezouten steen dan dat hij ook maar een cent teveel betaalt want het leven is zuur genoeg zonder ...