Een meisje van drie beloont onmiddellijk. Toen ons minibusje twee dagen geleden weigerde te starten op de parkeerplaats van een anonieme Franse aire in de buurt van Clermont-Ferrand belden we met tegenzin de peperdure dépannage. Na een half uur arriveerde een vriendelijke jongen in een sleepwagen en werd onze L300 opgeladen. Volgens de verdragen mogen de monteurs geen reparaties uitvoeren op de autoroute, dus werden de auto opgetakeld en naar een garage gebracht. Gezeten op de achterbank van de sleepwagen met een veel te brede gordel om haar middel zette Miru haar liefste glimlach op en lispelde “auto: kapot”.
Rauw geluk nam bezit van mijn zenuwstelsel. Dit gevoel is onbetaalbaar – en onbereikbaar voor hen die verzuipen in hun geld. Of het is een eenvoudige oefening in relabelen. Benoem de dingen anders, geef ze de naam van een activiteit die in onze maatschappij duur wordt betaald en tel uit je winst. De ervaring die anderen hebben wanneer ze in een splinternieuwe Ferrari langs de Côte d’Azur rijden heb ik in een tweedehands busje op een afgelegen weg in het Franse platteland. De vriendelijke, maar peperdure glimlach van de ontvangstdame in het Hilton Monaco beleef ik wanneer een willekeurige kassajuffrouw van de Lidl me een fijne dag wenst. Enzovoorts.
De auto was dus kapot. De monteur testte de accu en verkocht ons een dure nieuwe accu. Alles zou in orde zijn. Tweehonderd kilometer later, nog steeds ruimschoots voor Bordeaux, werd ik opnieuw overmand door geluk. In de stromende regen en duisternis, juste voor een gare de péage, was de nieuwe accu leeg. Dit zou levensgevaarlijk zijn geweest wanneer het tien minuten eerder was gebeurd, probeer maar eens zonder ruitenwissers en verlichting door een doorregende nacht te rijden. Ik parkeerde de auto en sprak met lichte frustratie een menselijke medewerker van het tolpoortje aan, die onze volgende dépannage belde – een uur later waren we in een saai Frans dorp en aten het menu du jour (inclusief kaasplankje).
Dit keer zou het de alternator zijn. We geloofden de monteur en het ding werd besteld. Prima, grinnikte ik want in mijn ooghoeken had ik de bar tabac gezien en ik wist dat daar wifi was. Wifi! De mogelijkheid om zonder teer op je vingers je geld te verdienen. De gelegenheid om al je vrienden te spreken zonder dat er een restaurantrekening moet worden gedeeld. De kans om je actief in te zetten voor een betere wereld zonder door de politie in elkaar te worden geslagen.
We installeerden ons in de bar tabac en gaven ons over aan onze beeldschermen. Ik haalde een deel van de geleden financiële schade in door middel van online bullshit-jobs en stelde “de wereld” op de hoogte van onze gallische stranding. Het is niet de eerste keer dat we autopech tijdens een lange reis hebben, en dat geeft het een extra dimensie. Pech op pech gestapeld geeft me de illusie van een duurzame grondtoon in E-mineur, waarop we wanneer de tijd rijp is een trompetmelodie kunnen oefenen.
Ik ga nu kijken of de auto het weer doet – het is nog twaalf uur rijden naar Lissabon.