Waar je vroeger remonstrants, doopgezind, katholiek of hervormd was en trouwen met iemand van een andere confessie een klein familiedrama betekende, zo schrijf je nu statussen of stukjes waarbij je je houdt aan de spelregels van je ideologische kamp, dat rust op de pijlers of columns van een aantal taal- en meningvaardige medeburgers. Je luistert naar voorgangers als Ebru, Annabel, Theodor, Syp, Wierd, Elma of Ascha, en bent het vervolgens in je eigen schrijfsels laaiend met hen eens.
Zelf denken is niet zonder risico want als Grenzgänger tussen ideologisch links en rechts word je door beide kanten als verrader afgeserveerd. Een linkse professor die oppert dat het misschien toch niet zo’n goed idee is om vluchtelingen die de Europese stranden weten te bereiken niet terug te sturen, krijgt de wind van voren. Wanneer een rechtse rakker begint over universele mensenrechten en de gebreken van de vrije markt, neemt men hem liever niet al te serieus.
De twee hoofdzuilen kunnen niemand ontgaan. Aan de ene kant de social justice warriors van progressief links: welkomstcultuur voor asielzoekers, pro-LHBT+, tegen Trump en Putin, tegen fossiele brandstoffen, voor de EU, voor de islam, fatsoen moet je doen. Aan de andere kant de rebellen van progressief rechts: minder asielzoekers, hou op met die transgendergedoe, Trump kickt butt tegen het ingeslapen establishment, drill baby drill, tegen de EU, tegen de islam, en fuck fatsoen. De scherpe contrastering zorgt natuurlijk voor veel traantjes onder schrandere einzelgängers, die liever zelf hun waardenpakket samenstellen.
Iedere zuil heeft zijn eigen media die op het internet sneller polariseren dan krantenpapier zou toestaan. Een website is natuurlijk nog geen zuil, het gaat om de invloed die de ideologie heeft op de keuze van de verwarde burger. Wisselt hij van huisarts wanneer hij ontdekt dat zijn huidige dokter PVV stemt, of omgekeerd, wanneer hij door een doktersassistente met hoofddoek wordt bejegend? Haalt hij zijn zoontje van voetbal af wanneer hij merkt dat de trainer een rooie is die communistiese agitprop als De Correspondent of Joop zou uitdelen als ze fysiek zouden bestaan?
Ik bezie deze ontwikkeling met lede ogen, alsmede mild opspelend leedvermaak, vanuit het turbokapitalistische Korea, waar mensen van de gekkigheid niet meer weten of ze een nagelsalon of een koffiezaak moeten beginnen. Beslist kom ik de komende jaren weer eens naar dat Nederland, vanwege de taal en de fijne mensen. Ik weet al wat mijn hobby zal moeten zijn: verstoppertje spelen tussen de nieuwe zuilen.