Vandaag onderging ik de meest oppervlakkige transplantatie die er bestaat. Een stukje weefsel werd uit mijn verhemelte gesneden en op een tand vastgehecht om zo een stuk mobiel tandvlees te vormen zodat de wortel niet zo blootligt. De tandarts, een specialist op dat gebied, waarschuwde mij dat het een aantal dagen pijn kon doen. Bring it on, zei ik stoer, ik ben wel wat gewend. Toen de verdoving was uitgewerkt bevond ik mij met een ijscompres in de ondergrondse. De pijn was eerlijk, niet de geniepige schurk waarmee ik het afgelopen jaar te maken had, maar een beschaafd heerschap met een iets te ferme handdruk.
Het is een waardig afscheid van dit jaar, dat me door zijn rotstreken die me danig uit balans hebben gebracht, de waarde van Concentratie duidelijk heeft gemaakt. De grote, heilige Concentratie, waarzonder schrijfsels onbevlogen blijven en verstoken van wat de ouden Geist noemden. De Concentratie die zich wentelt in de zoete illusie, een onderwerp helemaal te doordringen en er een meeslepend betoog over produceert. De Concentratie die maakt dat we onszelf even restloos gelukkig voelen, als wetende geesten iets van de eeuwigheid aanschouwend.
Mocht er ooit – god verhoede – een beeld van zijn fraaie harses in Madame Tussaud’s komen, zou ik dat meer vertrouwen dan de versie van vlees en bloed.
Het is een rustige week voor de kerst. Hier in Seoul hebben we net een sneeuwpop gemaakt met een echte wortel als neus. We hebben hier geen last van eerste ministers met hun hypocriete kerstboodschap een gezellige ons-kent-ons sfeer willen oproepen, die ze de rest van het jaar systematisch ondermijnen door lastenverlichting voor de allerrijksten. Rutte waait met alle winden mee. Mocht er ooit – god verhoede – een beeld van zijn fraaie harses in Madame Tussaud’s komen, zou ik dat meer vertrouwen dan de versie van vlees en bloed. Markje zou ook gewoon lekker meedraaien in een Dynastie Marijnissen. “Pleur op”, gewone burger.
In mijn mond overheerst de smaak van bloed na mijn transplantatie, waarbij ik zelf als donor mocht opdraven. De komende dagen moet ik me beperken tot licht en lauw eten, omdat anders de hechtingen los kunnen raken. Met kerstmis trechter ik een zwabbelende tofupudding met champignonsaus naar binnen en laat bambi vrij lopen.