Gelukt! De wereld bestaat nog in 2018!

De eerste column van het nieuwe jaar is altijd een beetje een feestje. Just kidding. Ik schrijf deze vluchtige woorden laat op de avond in Seoul, vanuit een heilig plichtsbesef tegenover mijn Nederlandse lezers. De onderwerpkeuze verloopt zo stroef als de vastgeroeste schroef van een oude sloep. Oudjaar was voor mij zonder Freek, zonder Youp, zonder oliebollen, geen kiloknallers (ik bedoel vuurwerk) en santekraam. Koud, bijna nuchter, een kalme omhelzing met mijn geliefde vrouwspersonen.

De Iraanse protesten die nu een paar dagen aan de gang zijn, zouden kunnen fungeren als hoopvolle opmaat voor het nieuwe jaar, zeker voor iemand die in 1979, het jaar van de Iraanse Revolutie, werd geboren. Het pro-religieuze regime, op naïeve wijze bijgestaan door een behoofddoekte Anne Fleur Dekker, werd uitgedaagd door dappere dames die schoon genoeg hebben van de misogyne mores in hun moederland. We kunnen speculeren over de consequenties van een progessief seculier Iran voor de regio, en de reactie van Trump en Israël; misschien dat na zeven magere jaren van Arabische Lente nu zeven vette jaren zullen aanbreken?

Maar laat ik mij beperken. Ik ben nooit in Iran geweest (het staat wel op mijn verlanglijstje) dus waarom zou ik mezelf een mening aanmeten die verder gaat dan “Vrouwenrechten! Yes!” Het werkt bevrijdend als je van jezelf mag toegeven dat je ergens de ballen verstand van hebt en er om die reden niet over wilt meepraten. Voor columnisten is dit bovendien geen doodssteek, want zij strijken een keer glimlachend door hun haar en maken er een meta-verhaal van, een melodrama van verraad in de mediawereld, een farce van fake news.

Want gezanik over de media zelf is trending. Zelfs tot in Korea reikte de discussie over Voetbal International’s homograpjes en of je adverteerders mocht proberen te overtuigen dat ze dat niet moeten ondersteunen. Monddood en brodeloos, zouden de heren worden volgens een grofgebekte dame die men in zo’n studio had uitgenodigd. Nee, je mocht marktwerking in de media niet een handje helpen door adverteerders te herinneren aan de (goede) smaak van de meerderheid. Het zou ook een onderwerp kunnen zijn om het jaar mee te beginnen. Ik zou de hoop kunnen uitspreken dat respect terugkeert voor gedegen journalistiek en onafhankelijke publieke media.

Voor 2018: lieve mensen, wees bescheiden. Leg de lat hoog voor jezelf en dans er vervolgens vrolijk onderdoor. Ik blijf stukjes en gedichten schrijven, want dat is het enige métier waarvan het nog niet volledig tot mij is doordrongen dat mij het talent ervoor ontbeert. Het schrijven zorgt altijd weer voor plezier en efemeer geluk, zelfs wanneer m’n vermoeide geest is doordrongen van het bittere feit dat dit het geluksgevoel van de lezer nauwelijks zal aanwakkeren.

Voor 2018: ga of blijf gezond eten! Stop met roken! Doe gekke, eenmalige dingen! Lach tegen de spiegel! Het nieuwe millennium is volwassen.

Geef een reactie