Afgelopen donderdag was mijn dochtertje Miru voor de vijfde keer jarig. Wij vierden dat met een copieus middagmaal in een stijlvol Salad & Grill restaurant waar we ons tegoed deden aan het riante buffet van pizza, gorgonzolapasta, mosselen, geroosterde eend, potato wedges, grapefruitsalade, chocoladefondue, en een keur aan dranken. Het décor bestond uit popmuziekhelden en hun gesigneerde gitaren, kostuums en gouden platen, gehuld in een sfeerverlichting die zorgde voor een bijna authentiek cachet. We haalden dierbare herinneringen op aan het leven van ons kindje zoals de eerste keer dat ze zich omdraaide of hoe ze een kinderzitje volkotste.
Zelf had ze op dat moment andere verplichtingen en vierde ze haar verjaardag elders. Ze heeft tot laat in de middag ieder contact met ons vermeden. Ze is er stilzwijgend vanuit gegaan dat wij de financiële lasten met betrekking tot de aanschaf van een verjaardagstaart alsmede diverse erkentelijkheden op ons zouden nemen, hoewel dit nooit juridisch is vastgelegd.
Framing, lieve vrienden en vriendinnen die heelhuids het nieuwe jaar zijn binnengewandeld, is in onze pluriforme gallocratie, een niet te overschatten fenomeen.
’s Lands toekomstige knuffelalgerijn Boef framede vriendelijke meisjes die de schoft een lift gaven, geheel volgens de aartsconservatieve wandenkbeelden van vader en grootvader Boef als ‘kech’ (hoeren). Hem valt op dit moment de toorn van Alex zijn ‘gewone Nederlanders’ alsmede de roomblanke (of: witte) glimlach van de Joop-redactiekamer te deel. Camiel naambesmeurder Eurlings framede de grove mishandeling van zijn ex-vriendin als een ‘handgemeen’, iets wat in het verlengde ligt van een corrigerende tik of een joviale klap op het schouderblad. Politici als Petzold framen ongeneneerde corruptie als keurige relatiegeschenken. De Iraanse protesters worden geframed als nuttige idioten van de CIA, die het na 39 jaar zo zoetjesaan tijd vindt om een pro-Westers regime te installeren.
Wat in mijn bovenstaande relaas de wrede schijn van kindonvriendelijkheid wekt en een bureau jeugdzorg in opperste staat van paraatheid doet overwegen, stappen zou zetten om ons uit het ouderlijk gezag te ontzetten, heeft in werkelijkheid een hele normale verklaring. Miru vierde haar verjaardag gezellig op de kleuterschool. De andere kindjes hadden alleaal cadeautjes meegebracht, die ze om vijf uur, nadat ik haar had afgehaald, in ons knusse huisje kwam openmaken. Een viertal klasgenootjes hadden uitdrukking verleend aan hun genegenheid middels een tandenborstel, zodat ze zich nu onbezwaard door haar halve jeugd heen kan poetsen. Er was ook een magnetisch tekenbord, kleurplaten, roze bestek. Ik zou willen dat ik vijf werd, al is het maar omdat op die leeftijd nog niet alles draait om framen en geframed worden.