Een immoreel beroep?

Een van de onvolprezen vrijheden in onze steeds meer ondergewaardeerde en ondergraven verzorgingsstaat is dat het ons vrij staat, ons eigen beroep te kiezen. Als je gek bent op computers word je IT’er, als je graag boert word je agrariër net als je vader, als je graag de werkzaamheden van anderen regelt word je manager. En als je helemaal niets lucratiefs leuk vindt slijt je je bestaan met baantjes en zelfverwijt.

Ik heb me jammer genoeg nooit ergens lang genoeg voor geïnteresseerd om te denken “dat zou een mooi beroep voor me kunnen zijn”. Ik heb het mensen naast me wel horen zeggen, op de verschillende educatieve instellingen die ik heb bezocht. “Oh wat vind ik dit leuk! Dit wil ik altijd blijven doen! Ik wil aan deze faculteit verbonden zijn als professor!” Met een smoel nog blijer dan die van Thierry Baudet na de winst van een paar zeteltjes in de Amsterdamse gemeenteraad.

Ik kon me geen enkele voorstelling maken van mezelf ‘in een beroep’ en na twee studies in 2003 heb ik nooit officieel niets meer gedaan. Baantjes. Dingen die niet te verenigen zijn met het ‘goede leven’ volgens Aristoteles. Kutwerk. Bij tijd en wijle belast mij de vrees dat het een pad waar je nauwelijks meer vanaf raakt. Daarom mijn waarschuwing aan jongere lezers: als je geen concreet beeld hebt van wat je wilt worden, verspil dan geen geld aan een studie maar ga eerst uitgebreid jezelf ontdekken. Ga reizen, ga elkaar versieren, ga leven.

Mijn vrije beroepskeuze? Ik schrijf op m’n veertigste een vrolijk satireboek en hermetische poëzie die ik zelf meestal niet begrijp. Ik vermaak me prima, begrijp me niet verkeerd. Soms denk ik dat mijn levenswijze immoreel is omdat ik niet braaf doe waar vraag naar is (zoals IT-systeembeheer, bejaardenverzorging, SEO, belastingadvies). Ik herinner me dat ik ooit m’n visitekaartje gaf aan een Arschloch in Berlin, waarop de man zei “Das ist kein Beruf, sondern eine Berufung.” Hij gaf me het kaartje terug met een vies gezicht, alsof er poep aan kleefde. In mijn dromen heb ik de man meerdere keren een bloedneus geslagen; in het echt knikte ik droop met gebogen hoofd af.

De grap is dat het hele kapitalistische spel draait om het creëren van vraag. De slimme ondernemer laat iedereen denken dat hij in een vraag voorziet die er altijd al is geweest, terwijl hij hem toch zelf heeft gecreëerd. Ach, ik lul ook maar wat op deze Tweede Paasdag en Wereldautismedag. Ik had ook over de onlusten in Gaza kunnen schrijven maar ik had daar geen zin in. Ik schrijf hier toch gewoon lekker waar ik zin in heb.

Geef een reactie