De observatie dat wij mensen verhalenvertellers zijn, filosofisch aangedikt of uitgedrukt in briljant proza, is een weergaloze gemeenplaats. De wereldberoemde historicus Harari met z’n Sapiens en Homo deus heeft er een goede boterham mee verdiend en het internet is een grote marktplaats van stories geworden. Heb je een goed verhaal? Mensen zullen ze je video’s liken of investeren in jouw cryptomunt.
Ik leerde van mijn collega Bronja Prázdny dat ‘urgentie’ geen vies woord is dat we uitsluitend gebruiken voor noodlijdende asielzoekers of onderbetaalde poëzierecensenten. Het is mogelijk dat een schrijver een verhaal te vertellen heeft en dat als zo dringend ervaart dat hij vergeet tussen het schrijven door naar bed te gaan. Ik benijd zulke schrijvers zeer, want mij ontbreekt het aan zo’n verhaal.
Toch gaat deze column niet over dat gebrek. Ik probeer gewoon met abstract gelul te verbloemen dat ik de afgelopen week weer niks heb meegemaakt dat de moeite van het vertellen waard is. En veel zin om het nieuws door te nemen heb ik ook niet. De doden van de gruwelijke gifgasaanval in het Syrische Douma, de doodgeschoten Palestijnse demonstranten en de slachtoffers van de Caucasische terrasrijder in Münster waren gepolitiseerd nog voor hun lijken koud waren. De verhalen worden oud, ik heb er geen zin meer in.
De overijverige komediant Lubach riep televisieminnend Nederland op om toch van Facebook af te gaan nu de privacyschandalen elkaar opvolgen en het medium zelf een pregnanter verhaal begint te worden dan wat erop wordt besproken. Mensen sturen elkaar uitnodigingen voor MeWe dat belooft het beter te doen. Maar het is een illusie dat meer ‘fun’ en betere privacy ons kunnen behoeden voor de verveling. We weten nu dat sociale media ons in staat stellen ons eigen verhaal eindeloos te herhalen, en we hebben dit gedaan tot het punt waarop het zo saai is geworden dat we verlangen naar een geheel ander verhaal. En omdat we liever niet onze eigen vooroordelen corrigeren komt het goed uit wanneer dit verhaal over het medium van Facebook zelf gaat. Marshal McLuhan lässt grüßen.
Ik kan niet anders dan verhalen vertellen. Wanneer het die verhalen aan onderlinge consistentie en onderliggende motivatie ontbreekt leidt dat tot gratuite, zinledige maandagmiddagobservaties. Maar dat heb ik liever dan alles wat ik lees in te passen in het linkse of rechtse verhaal, zoals de zeloten op Twitter dat doen. Ziezo, weer een paar honderd woorden geschreven zonder iets te zeggen. Tot de volgende week!