Tijdens het krantlezen weer eens gemerkt hoe zwak mijn denken is geworden. Mensen van midden twintig zijn scherper en intellectueel veel verder gevorderd dan ik, die er dag in, dag uit jarenlang aan heeft gewerkt met dikke boeken. Maar die boeken vergeet ik sneller dan ik ze lees en zelfs borrelpraat is vandaag te ingewikkeld voor me (dat geldt niet voor de borrel zelf).
Moraal en niet alleen moralisme is een marteling. Dit is een interessant fenomeen. Er ontstaat een soort kortsluiting tussen een minderwaardigheidscomplex en moraliteit. Intuïtief plaats je jezelf op de onderste sport van de moraliteitsladder en pas je je argumenten dienovereenkomstig aan. Tien jaar lang studie van filosofie en ethiek? Maakt niet uit. Een familielid bij de kerstborrel, een willekeurige passant, met twee vingers in de neus presenteren ze een betere moraal. Dat meen ik serieus. Hoe nutteloos kan iemand zich voelen? Waarom moest ik vroeger ook ethiek studeren, wat wilde ik ermee bewijzen? Het onderwerp interesseert me, net als alle andere onderwerpen, in het geheel niet. Had ik maar een interesse, in de voortplantingsstrategie van kakkerlakken bijvoorbeeld, of het onderhoud van naaimachines.
Ik las het artikel van Marja Pruis in de Groene en kon de filosofische argumenten amper volgen. Terwijl ik vroeger een dissertatie over ethiek schreef. De aftakeling van je eigen intelligentie moeten meemaken, het besef dat jouw wereldbeeld nooit meer adequaat genoeg zal zijn om iets positiefs te kunnen bijdragen – het is een enorme narcistische zelfschending. Zou het ook bevrijdend kunnen werken? Dat je als een dier gaat leven, zonder zorgen over je morele status? Is het mogelijk om je verleden, waarin je zwelgde in de illusie van je pienterheid, achter je te laten en gewoon stompzinnig zonder besef van verleden of toekomst, zintuiglijk te leven.
Is dat niet wat we bedoelen met de populaire notie van in het heden leven? En zou de wereld niet in elkaar donderen als iedereen dat zou doen? Voor mezelf is het nochtans een ideale oplossing.
Het besef dat ik ooit dacht slim genoeg te zijn om met dénken iets te kunnen bijdragen is pijnlijk. Ik zou graag meedoen in deze wonderlijke speeltuin, maar daarvoor zit de rot vrees ik te diep. Maar niet getreurd! Dwaalwegen zijn ervoor om te worden verlaten. Nu heb ik dus die heerlijke ervaring van op de terugweg zijn van iets waar ik nooit geweest ben. Tijd voor de lekkere horrorfilm Bird Box op Netflix en een groot glas alcohol! Nooit was de verlokking van het glas groter!
Leven het selfkicken, daar is in ons tijdsgewricht echt behoefte aan, wat ik jullie brom. Ik wens u allen een prettig begin van het nieuwe jaar!