Ergens in de uithoeken van het internet bevindt zich een PDF van meer dan duizend(!) pagina’s met de gedichten van Hub Zwart, filosoof aan de Radbouduniversiteit Nijmegen. Ik ontdekte deze vormvaste epische gedichten bij toeval en wil ze hier graag met mijn lezers delen.
De auteur noemt poëzie “een geschenk van de Muzen, een reddingsboei, een verslaving, een vorm van dwangarbeid, een briefwisseling met bewonderde voorgangers, een psychoanalyse van de cultuur in verzen.” Je vindt veel intellectuele rijmelarij (denk aan de Zauberflöte, Hadewijch, homo ludens, pseudomeiose, Rheingold, ecce homo, Dionisos, Paracelsus, Baudelaire, Salomé, Schönberg, Hamlet, maar ook prachtige beschrijvingen van plekken die de dichter heeft bezocht en enkele mooie verzen die wellicht een Komrij blij zouden maken.
Een voorbeeld op pagina 888:
Zeelucht
Rotsen, strand: hier ben ik waarlijk buiten,
De kust is Portugees, de zee Atlantisch,
De branding wild, onstuimig en romantisch,
En jij verschijnt in beeld als therapeute:De strandvrouw waar ik al zo vaak op stuitte,
Losbandig, uitgestorven, stoer, bacchantisch,
Jouw therapie: motorisch, niet semantisch,
De spieren van jouw armen zijn als kuiten.Het heden zegt mij niets, ik heb slechts oog
Voor Amazone–achtige maîtressen,
Mijn blik is die van een archeoloog.Slechts de verleden tijd heeft mijn interesse,
In bergplateau’s ontwaar ik diepe bressen:
De zeeën die er stonden, staan nu droog.
En nog een (965):
Theresia van Ávila
Het is, terwijl zij op haar altaar ligt,
Alsof ik, tegelijk met haar, in fase,
De roes ervaar, het wonder, de extase –
De marmeren dame kreunt en bidt en zwichtEn, badend in een waterval van licht,
Heeft zij haar petit mort, haar kamikaze:
Zie hoe de engel op haar hart blijft azen,
Zijn angel op haar open buikwond richt…Het is alsof haar poriën ontkiemen,
Haar mantel lijkt een huls, een vlies, een hymen
Waarmee dit monument zich lijkt te tooien,En onder gladde, gepolijste plooien
Lijkt elk orgaan koortsachtig te ontdooien…
Dit is het Zijn, het ware, het sublieme…