Cursus gedichten verbeteren #21

Welkom terug bij onze cursus. Ik hoop dat jullie er zin in hebben! Vandaag gaan we met frisse moed een gedrocht te lijf uit de gewraakte serie die de auteur na herhaaldelijke lezing het schaamrood op de kaken dreef. En we gaan er wederom een prachtig gedicht van maken! Komt-ie:

laatst confronteerde ik mezelf

met het feit dat ik onverrichterzake
oud was geworden.

Ik wilde die gedachte delen met een rivier
dus begaf ik mij op pad

Daarbij geraakten er enkele steentjes in mijn schoenen.

Ik trof hem dorstig in zijn bedding aan
en trok mijn schoenen uit.

Ik stak mijn voeten in het ondiepe water,
sloot mijn ogen. Alles werd hel als een cliché:
de rivier, de stenen, de zee

De intentie van dit gedicht is niet helemaal duidelijk en het wekt een afgeraffelde indruk. Zíen jullie de ik-figuur naar de rivier lopen? Zijn de steentjes betekenisvol? Waarnaar dorst de rivier in zijn bedding? Waarom werd alles hel verlicht wanneer ik mijn ogen sluit? Hoe slaat dit op het begin van het gedicht, de confrontatie met de eigen leeftijd? Deze dingen moeten degelijker in dit gedicht worden uitgewerkt, waarbij we ook nog eens op rijm en ritme moeten letten.

laatst confronteerde ik mezelf
met het feit dat ik onverrichterzake
oud was geworden.

Ik wilde die gedachte delen met een rivier,
dus begaf ik mij op pad.

Daarbij Onderweg geraakten er meerdere steentjes in mijn schoenen,
maar rustte niet.

Ik trof de rivier die avond in zijn bedding aan
daar trok ik mijn schoenen uit.

Ik stak mijn blote voeten in het ondiepe water,
sloot mijn ogen. Alles werd hel

het was niet de goede rivier
dacht ik, en de steentjes zijn niet de goede
steentjes en de zee, de zee is niet de goede zee 

De toon van het gedicht is helemaal veranderd, en het heeft aan betekenis gewonnen, na onze kleine ingreep. We hebben nu een duidelijker beeld van wat er hier gebeurt: de ik-persoon confronteert zichzelf met de ledigheid of ijdelheid van het bestaan, maar wordt toch actief. Wanneer hij iets wil verrichten faalt hij opnieuw. Zelfs de zee, die hier voor de bestemming staat, is ‘niet de goede’. De regels sorteren en verfraaien, zoals we dat gewend zijn:

Laatst confronteerde ik mezelf
met het feit dat ik onverrichterzake
oud was geworden.

Ik wilde die gedachte delen met een rivier,
dus begaf ik mij op pad.

Onderweg raakten er steentjes in mijn schoenen,
maar ik rustte niet.

Ik trof de rivier die avond in zijn bedding aan,
trok mijn schoenen uit.

Ik stak mijn blote voeten in het ondiepe water,
sloot mijn ogen.

Het is niet de goede rivier
dacht ik, en de steentjes zijn niet de goede
steentjes en de zee, de zee is niet de goede zee

Er is een zanger, Bram Vermeulen, die zingt over een steen in de rivier. Ik vind de tekst niet heel geweldig, maar bewonder het vermogen om de woorden te voelen. Dat mogen we niet verleren: