Sinds een dag snuif ik weer tropenlucht. Conventioneel zou men zeggen dat ik ‘vrij heb’ of zelfs ‘vrij ben’, maar deze predicaten zijn bij gebrek aan contrast niet op kamiel choi van toepassing. Ik bevind me in Cebu, een populair toeristenoord op de Filippijnen, voor een gepland verblijf van twee weken tijdens dewelke ik ga bijtanken, zoals de volksmond zegt.
Reeds bij aankomst kreeg ik de gelegenheid om mezelf te zijn, een facet van ons bestaan dat gewichtiger en troostrijker wordt naarmate we ouder worden. In plaats van een taxi naar een duur toeristenhotel bleef ik rondhangen op de galerij voor de ingang van de luchthaven, waar ik op een marmeren verhoging onder een verzorgd sierboompje in slaap viel.
De eerste oefening betrof het op milde wijze vervangen van de geweldsfantasiën die mijn geest geregeld plagen met liefderijk bejegeningen. Ik dacht aan de cynische zelfverrijkers van het roofdierkapitalisme, aan de Bolsonaro’s, Erdogans, en het leger intoleranten dat zich in onze verwarrende tijden voor een eindstrijd, en probeerde mijn wrevel te onderdrukken. Ook zij zijn unieke antwoorden op de vraag ‘wat is de mens’ volgens Ariadne van Schirach, een studiegenote van me die een niet onverdienstelijk boek getiteld Die psychotische Gesellschaft heeft geschreven. De gemeenheid van hufters wil ik begroeten met verwondering, een vleug mededogen zelfs, en een ijzeren wil tot praktische oplossingen om de wereld van deze ellendelingen te bevrijden – niet met blinde toorn.
Ja, het is waar: “links” leidt zijn identiteit steeds meer af uit haat en woede, omdat het machteloos staat tegenover het marktfundamentalisme. We stemmen met onze portemonnee dus iedere poging de markt te vormen doet Chinees aan, als verontreiniging van de oerdemocratie. We mogen de differentie tussen volonté génerale en volonté de tous niet meer denken. De grote verhalen zijn geprivatiseerd. We worden geacht elkaar met onze verhalen oneindig te verleiden, en die verleiding mag niet worden ingelost door collectivisering van de verhalen [schets]. Steve Jobs vertelde zo’n verhaal. Elon Musk.
Heerlijk! Links lullen in een a/c-gekoeld koffiehuis in een tropisch oord. Palmbomen wuiven buiten voor het betonnen geraamte van een nieuw gebouw.
GRAND TOWER. SPACE FOR LEASE.
ik mag een vertaalde dichtbundel recenseren getiteld Kolonie, van de Poolse dichter Tomasz Różycki. Prachtige vormvaste lyriek die, nadat de dichterlijke jaloezie is weggeëbd, gelukkig kan stemmen. Het patroon van onze allerindividueelste emotie is zo heerlijk onuniek.
“En de zee zal uit de zee komen, de zee zal uit een schelp komen en zout zijn. Net als bloed.”
Is het onvermijdelijk dat we eenzamer worden naarmate we ouder worden? Dat waar ooit de geest van kameraadschappelijkheid ons bond en aanspoorde, dat sentiment erodeert door cynisme en plaats maakt voor kleinzielig vergelijken, tot de kruideniersgeest ook de hogere en fijnere gedachten kolonialiseert? Tot we angstvallig links en rechts van ons kijken of onze beste vrienden geen betere beroepen, leukere partners of een betere gezondheid hebben. Dat individualisme is een ingeslepen spoor, maar we hoeven het niet te volgen. Het zal moed vergen om onszelf, ja onze gezondheid en onze ‘persoonlijke groei’ te relativeren voordat de thermodynamica dat voor ons doet, maar daarin schuilt ook verlossing.
En nu gaat-ie nog boeddhistisch lullen ook! Abstract en vreugdeloos. Bang waarschijnlijk ook, dat zijn geschrijf niet aan de kwaliteitsstandaard voldoet. Kamiel choi zijn is nu eenmaal iets anders dan jan kremer zijn, of frans timmermans zijn. Maar daarom nog niet minder chic.
Ik kan hier alles op mijn telefoon doen: geld verdienen, schrijven, lezen, leren, spelen, foto’s maken, dingen kopen. Het voelt alsof ik een metafysische grens overschreid: het enige Produktionsmittel dat ik nodig heb past in mijn broekzak en ik hoef er maar met mijn vinger overheen te aaien of ik verdien al frieten, bier en een plek om te pitten. De magie van ons tijdperk wordt te weinig gevierd omdat al onze aandacht nodig is om elkaar met onze fragiele verhalen te verleiden. The seduction society, een eindeloze wapenwedloop van…
Zo kan-ie wel weer. Deze jongen is veertig. Het wordt tijd dat hij iets nuttigers gaat doen. Ik wens u allen een prachtige dag.