Nadat ik mij afgelopen week had laten gaan en op Facebook iemand de huid volschold, werd mij het gebruik van die website voor drie dagen verboden. Het was een zegen. Ik besloot om de wereld van sociale media voorlopig vaarwel te zeggen om in de herwonnen tijd te gaan schrijven. Aan de satireroman over nepnieuws en Moses Knul die de wereld naar de Beloofde Planeet wil leiden, aan nieuwe gedichten met een langere halfwaardetijd, aan dit blog, aan de kinderverhalen die mijn dochter illustreert, te beginnen met de Slommerd.
Zelfvertrouwen is een aandoening van belang.
Waarom wil ik mooie dingen maken? Mezelf mededelen. Aan wie? Waarom? Wie kan er een ander antwoord verzinnen dan: om te spelen?
Recombineren wat reeds bestaat. Je bent zelf niet de oorsprong, niet de substantie. Wat dan? Laten we bij deze gelegenheid het woord ’trillingsgetal’ overeenkomen. Schrijf dat maar als titel bovenaan je gedichtenboekje.
Wat gebeurt alles niet uit een verlangen naar Vriendschap. Naar de erkenning van de erkende. Wederzijdse waardering.
Hoe vreet macht je woorden aan, verandert ze in tafelen, bruikbaar voor de volgzamen, waardeloos voor vrijen van geest? Hoe kunnen we de woorden daarvoor hoeden? Is ook ons, ja zelfs deze efemere reflectie, een verlangen naar aere perennius niet geheel vreemd? Willen ook onze woorden niet – heersen?
Ik ben geïnteresseerd geraakt in het herprogrammeren van onze neural pathways. Dit proces kan op velerlei wijze in gang worden gezet. Zo spelen zowel een gezond dieet, voldoende nachtrust en fysieke inspanning een belangrijke rol.
In de nabije toekomst zijn de robots in staat om zichzelf te programmeren. Dan kunnen wij natuurlijk niet achterblijven!