Welkom bij de aflevering van deze week. Ik bedacht me dat het dichten teveel gepuzzel werd en onder jullie zullen zich ongetwijfeld ook deelnemers bevinden die er ook zo over denken. Het worden spitsvondige gedachten opgeschreven in gecondenseerde k*tzinnetjes, Wichtigtuerei die op zijn best aandoenlijk werkt. We moeten beter leren kijken, directer, authentieker een beleving schilderen. Ik bedoel niet de samenhang van een concrete ervaring, maar een poëtische ervaring die niet het resultaat is van gepuzzel. Het uitgangspunt van vandaag is met die gedachte geschreven.
droomde vannacht over een overval die ik in een serie had gezien
ik was de hoofdpersoon, een man met een bril en een baardje
ik beleefde alles
ik was de volgende dag erg gevoelig voor geluid
at het brood van gisteren, schonk een kop koffie in
ging in de zon zitten met mijn ogen dicht
dagdroomde weer die parallelle wereld
waar de woorden kreuken om ons lijf, bevrijd van waarde
Het is een kort gedicht en we moeten hier echt op alle slakken zout leggen. Iedere metafoor moet kloppen. Welke objecten zien we in dit gedicht?
- man
- bril
- baardje
- brood
- kop koffie
- zon
- ogen
- wereld
- lijf
En welke niet tastbare zelfstandige naamwoorden?
- serie
- overval
- hoofdpersoon
- geluid
- woorden
- waarde
Vormen deze ‘punten’ quasi wiskundig het lichaam dat we in dit gedicht willen weergeven? Laat je intuïtie werken en reconstrueer je eigen droom.
ik schoot tussen de bomen / huiverde in een eiland
wilde precies / dit maar ik was uitgeleend
melatonine is een muzenaam /
We leveren dit op:
droomde vannacht over een overval die ik in een serie had gezien
de hoofdpersoon, een man met een bril en een baardje
hij schoot tussen de bomen
huiverde in een eilandde volgende dag erg gevoelig voor geluid
at het brood van gisteren, dronk de oude koffie
zat een uur in de zon met de ogen dicht
ik was uitgeleend, maar hoorde nog
de woorden kreuken om het lijf, bevrijd van waarde
Tot de volgende keer, waarde cursisten.