Via de komiek Rogier Kahlmann op facebook, een vleugje Kantiaanse religiekritiek:
Wat me het meest fascineerde was dat – zeker omdat we vrienden werden – hij [een tot Islam bekeerde ex-christen] overtuigd was dat ik als atheïst in het vuur zou eindigen. Maar hij zei het op een manier waaruit bleek dat hij mij niet veroordeelde; zijn maker deed dat. Ik vroeg hem nog: ‘Maar als vriend, wil je me dan niet redden uit dat vuur door me proberen te bekeren?’ Maar dat deed hij niet. Allah oordeelt uiteindelijk, hij niet. Zijn ouders, die nog christelijk waren, gingen ook naar het vuur volgens hem. Hij hield van ze, zei hij. Maar ook van het idee dat zijn ouders naar de hel gingen leek hij onbewogen.
Ik vertel dit omdat dit de kern is van wat me tegenstaat van Islam vooral: het uitbesteden van het morele kompas. Hij haatte ongelovigen niet, zijn maker deed dat kennelijk. Daarom waren discussies met hem ook zo vermoeiend. Alsof je eigenlijk iemands manager moet spreken.