Vandaag een gedicht dat slechts geringe herverbetering behoeft, maar er des te meer baat bij heeft. Een verbetering met veel leverage dus, iets wat de commersjeel geïndoctrineerden onder jullie moet aanspreken.
omdat het bijna lente was
droeg ik je de berg opgeen stem die me beval
geen plicht, geen beloningde lucht was wit. ik zwoegde
langs de rotsen,het pad was door de ijzel glad, voorzichtig jij!
zei je, de echo van je stem stervendin de ijle lucht en mijn voeten koud
wanneer we de top bereiken,ik je van mijn schouders til
om te lezen in het vergezicht,voor een monument van stenen
blazen we onze handen warm en je lachtnaar beneden glijden we steeds
maar we vallen niet
Het is een eenvoudig gedichtje over een bergwandeling met mijn dochtertje. Het is natuurlijk ook een metafoor voor een levensloop. Er is geen plicht of beloning, uitgebeeld in witte lucht. De dingen gebeuren gewoon. In het midden van dit gedicht maant mijn dochtertje dat ik voorzichtig moet zijn omdat het pad glad is, maar de echo van haar stem sterft al. Dat is een aanwijzing dat de wereld onherbergzaam is. Inderdaad: de voeten worden koud. Het van de schouders tillen is het bekende en uitgekauwde thema van het loslaten van je kind als ze 18 ofzo wordt.
Dan staat er een zwakke regel: lezen in het vergezicht strookt niet met de rest. Het om te past niet bij de opzet dat de dingen gewoon gebeuren. Weg met redenen, argumenten, rechtvaardigingen en de woorden die hun sporen zijn!
We houden dan dit over:
omdat het bijna lente was
droeg ik je de berg opgeen stem die me beval
geen plicht, geen beloningde lucht was wit. ik zwoegde
langs de rotsen,het pad was door de ijzel glad, voorzichtig jij!
zei je, de echo van je stem stervendin de ijle lucht en mijn voeten koud
wanneer we de top bereiken,ik je van mijn schouders til
we onze handen warmblazenvoor een monument van stenen
verte zien en je lachtnaar beneden glijden we steeds
maar we vallen niet