Een collega-dichter in Arnhem was wel te vinden voor een spontane dichtersroddel, dus rolde ik een brug verder dan Nijmegen. Een mens heeft dat nodig, waag ik het te generaliseren: spontaan, gelijkwaardig, in- en aanvoelend contact. Het is een van de redenen van dit treinproject. Mocht u, beste lezer, iemand kennen die graag weer eens een echt gesprek voert, schrijf gerust via deze site.
Zoals het onze beroepsgroep betaamt vierden we onze bijeenkomst met een stevige Shiraz, die we vrolijk wegklokten. We lieten elkaar wat nieuw werk lezen en wisselden boeken en ideeën uit. De tijd vloog om en ik voelde, voor het eerst sinds de omstreden maatregel werd ingevoerd, de hete adem van de avondklok in mijn nek.
Er was een storing tussen Arnhem en Zwolle. Een mevrouw met een mooie witte poes vreesde Assen niet meer te halen. Een jongen die ik even later op het perron trof moest nog naar Leeuwarden, een onmogelijke taak. Mijn trein reed zoals gepland: ik zal voor negenen binnen zijn, wanneer buiten de corona in straffe rijen marcheert en ons de nacht afpakt.