Gezeten voor het kopstation van Vlissingen, dat is voorzien van kanariegele Rawie-stootblokken, peuzelde ik het broodje gefrituurde kibbeling met remoulade op, dat ik van een bevriende dichter had gekregen. Er zal altijd vraag naar vis blijven.
Het gebied van Vlissingen rond het station is zeer geschikt voor wandelaars met een existentialistische gevoeligheid: de gebouwen zijn verwaarloosd of onaf, de straten lijken allemaal naar een bouwput te voeren, afgezet met hekwerken die je dwingen rechtsomkeert te maken. Troosteloos bukten de bouwkranen over het drassige vlis. Samen met voornoemde dichter wandelde ik langs de Zeeuwse tristesse, de uitgewiste glorie van de kop van Vlissingen, waar ze nu voor de superrijken grijze jachten bouwen.
We ouwehoerden als meeuwen over poëzieprojecten en -perikelen, en ik genoot van de ongedwongen onhandigheid van een echt gesprek irl (gezegend zijn zij, die deze afkorting niets zegt). Nee, we reciteerden geen poëzie, zoals timmerlui ook niet voor elkaar gaan timmeren bij een rendez-vous. We spraken gewoon als twee gozers.
Weldra verplaatste ik me echter naar Middelburg, waar ik kon vertrouwen op een kopje koffie van de Spar, die opzettelijk in de buurt van stations is gevestigd. Ik maakte een praatje met een vriendelijke, transparant gemaskerde medewerker, die me wegwijs maakte in ‘klein Amsterdam’ en me aan het hart drukte vooral de steegjes niet over te slaan. “Dus u bent schrijver”, zei hij nadat ik hem mijn speelse visitekaartje had overhandigd. Ik knikte. Dankzij hem was ik een schrijver, niet slechts iemand die schrijft.
Hoe onzichtbaar is dat, wanneer ik in een gifgroen winterjack met een no-brand koptelefoon, grijze muts en tweedehands gympen langs kom lopen? Te mogen zijn wie je bent, je authentic self, daar hoorde ik vandaag in de trein toevallig nog een TED-talk over. Mag je dat als schrijver, of dwingt het ‘systeem’ mij om in ruil voor nét voldoende kritische lovende woorden over Spar en TED-talks een financiële vergoeding te vragen, mits de regelmatige vermelding van Spar en TED-talks is gewaarborgd, zodat mijn lezers gecharmeerd raken van Spar en TED-talks?
Er krijst een meeuw op een schoorsteen in Middelburg. De lucht is blauw geworden. Mensen passeren over de brug, een lesauto, een mevrouw met een hoofddoek, een jongen die zijn fiets liet steigeren, een dame (Mevrouw Helderder?) die naar de vogels staarde.
De schrijvers moeten aan de slag, wegwijzers plaatsen bij de ruïnes en bouwputten waar ons collectieve bewustzijn ons heen moet voeren.
