De mevrouw die in het Russisch telefoneert in de stiltecoupé
Ik kijk naar haar, ze is korenblond en niet jong.
Ze gaapt. De afstand Utrecht – Enkhuizen is niks in Rusland.
Ze heeft grote borsten, voor me zie ik haar drie zonen.
Pjotr, Alexei, Vladimir.
Ze heeft een neparmband om haar dikke polsen
ik zie haar ergens in een leger in een gaarkeuken,
of als tandarts, hoe ze lippenstift opdeed.
Alle waterwegen zijn met elkaar verbonden,
misschien kom ik ze ooit nog tegen.
Pjotr met de pientere ogen, Alexei altijd met een sigaret, Vladimir is weer achter de meisjes aan,
hun vader, die steeds is weggegaan.