Thuiswerken

Toen Ilja Leonard Pfeiffer in een Nederlandse krant verbolgen reageerde op de beleidsverandering van Elon Musk, dat medewerkers van Tesla niet langer thuis mogen werken, besloot ik om daar dan weer op te reageren. Weg met het achterhaalde wereldbeeld dat de mens alleen in kantoortuinen gesocialiseerd kan worden. En weg met het wereldbeeld dat mensen gesocialiseerd moeten worden tot gewillige arbeiders. De ironie kan niemand ontgaan: Musks agressieve autobouwer wil de markt voor zelfrijdende auto’s domineren. Een Tesla is een labor saving device, de stofzuiger van de 21e eeuw. Hoe minder de consument zelf hoeft te doen, hoe beter. Diezelfde consument moet nu van Elon op kantoor komen en het liefst tachtig uur per week werken.

Ik schrijf dit thuis, maar mag deze activiteit van de conventie niet “werken” noemen, aangezien ik er geen geld voor krijg. Maar ook mijn betaalde (en voor full disclosure, volstrekt betekenisloze) werk doe ik thuis, in mijn pyjama achter een tweedehandsbureau. Ik doe mijn best om in de fysieke nabijheid van bovengeschikten werk te verrichten, maar dit mislukt telkenmale, al mijn inspanningen te spijt. Als arbeider zou ik gedoemd zijn tot een eindeloze gang langs verschillende bedrijven en instanties, herintegratietrajecten en

Thuiswerken is een zegen. Het betekent dat ik ervoor kan zorgen dat ik genoeg geld heb, en me zónder die asymmetrische machtsverhouding in de samenleving kan mengen. Dit stelt me in staat angsten te overwinnen, goudeerlijk te zijn, te doen wat ik wil. Het veronderstelt echter dat ik geen “financiële problemen” heb, zoals de volksmond zegt. “Werk”, wat voor menigeen een stabiele bron van trots en zelfvertrouwen is, is voor mij een noodzaak, te vergelijken met defeceren. Zoals ik bij een toiletbezoek de deur afsluit en ervoor zorg dat scatologische restanten en “nare geurtjes” tot een minimum worden beperkt, zo doe ik mijn werk.

Is het onaangenaam? Nee! Net zoals een lange zit op het porselein heel fijn kan zijn. Onaangenaam is wanneer mensen voortdurend vragen naar je verrichtingen op het toilet. Wie denken ze wel dat ze zijn? Een arts vraagt enkel in een specifieke context naar bloed in de ontlasting. De consistentie van mijn drollen gaat anderen niks aan. En zo is het ook met werk. Helaas leven we in een samenleving waarin je “bent waarmee je je geld verdient”. Voor mij betekent dat dus: “Je bent hoe je schijt”.

Terug naar thuiswerken. Waarom vindt Elon het zo vreselijk? Omdat hij dan niet de baas kan spelen? Ik las dat hij een aantal man personeel heeft die hij betaalt om te lachen om zijn domme grappen. Het kan me ook weinig schelen. En daarmee sluit ik deze korte aantekening af.

Geef een reactie