Iemand had een manier uitgevonden om hersenen onverwoestbaar te maken. Na een overlijdensgeval werden de hersenen voorzichtig uit de schedel gepeld en geïmpregneerd met een scherp geurend middel. Vervolgens werden de breinen bewaard in speciaal daarvoor gebouwde breincentra. Deze breincentra raakten na enkele eeuwen overvol en waren, vanwege talloze problemen met de luchtfiltreringssystemen en het torenhogen energieverbruik, de omwonenden een doorn in het oog.
De eerste radicalen die opmerkten dat onverwoestbare hersenen niet ‘op een fluwelen bedje’ hoefden te worden bewaard, zoals ze dit uitdrukten, werden weggehoond en konden rekenen op aanklachten van de breinen zelf, die natuurlijk niet bij de pakken neerzaten. Toch veranderden de tijden en met de tijden, de zeden. De breincentra hadden zich ook bij de regering ongeliefd gemaakt met hun betweterigheid en hun steeds grotere democratische invloed.
Er werden populistische partijen opgericht die het stemrecht van de breinen wilden afbouwen. Zij verkochten dit natuurlijk als een progressief standpunt aan de kiezer, en maakten grif gebruik van vergelijkingen met stenen. Stenen hebben toch ook geen stemrecht? Toen na jarenlang compromissen zo’n partij eindelijk aan de macht kwam en nota bene de minister-president leverde (ik noem geen namen) was het hek van de dam. De breincentra werden binnen enkele weken gesloten en de breinmassa in de zee gedumpt, waar ze een soort gestaag groeiende algendeken vormden.