Een zwerende bek, ja lieve mensen het wordt oud nieuws, heeft me sinds meer dan een halfjaar niet kunnen verhinderen om iedere maandag een stuk te schrijven. Terugkijkend was het resultaat vaak tam en saai en als zodanig een welkome bevestiging van mijn ongeëvenaarde minderwaardigheidscomplex. De schrijverij van dit soort stukjes moet bloeden op papier …
Columnisten. In plaats van de reflux van een groeiend erenlegioen van bezoldigde opiniemakers die onze meningen herkauwen kunnen we in casu racisme veel beter de prachtig geschreven teksten van een James Baldwin of een Martin Luther King herpubliceren. Asha ten Broeke wond zich op over de columnisten die zich opwonden over Anousha Nzumes boek “Hallo …
Met dichtende woorden kon ik ooit mezelf verleiden op hun klanken danste ik mijn zelfvertrouwen voor “alles wat zoet en zacht is”, “mooi gelijk smaragd is” geloof me, de woorden hebben geleefd, ze hebben het zweet in mijn klieren doen opwellen. Ik wilde er een meisje mee veroveren, mijn regels zouden haar geest naar me …
Mijn goede vrienden, geboren voor 1980 komen steeds vaker online. Sommigen van hen worden gedreven door de noodzaak onder het meedogenloze juk van de vrije markt zichzelf te verkopen. Anderen voelden een morele plicht om te ageren tegen de politieke ontwikkelingen. Vroeger waren deze vrienden onafhankelijke, vrije geesten, geesten die zichzelf ontwikkelden langs ongeziene paden, …
Ik heb teveel herinneringen. Wanneer ik rustig achter mijn bureau zit om een stukje voor de maandag te typen spoken er caleidoscopisch fragmenten door mijn kop van mezelf in de talrijke steden en dorpen waar mijn schaduw het plaveisel heeft mogen versieren. Het houdt me uit mijn concentratie en voelt als een ouwelullenstigma. Ben ik …
het licht botert mijn kamer in vormloos, geestloos. lumineuze snot. apatisch licht, dat vermoeid reikt tot in de hoeken van mijn werkvertrek toch is het licht dat van buiten komt Platonisch licht: licht genoeg om alles te moeten zien maar niet om gezien te worden melkig tralielicht dat walmt van inertie licht van een oud …
De hoop sterft, zoals clichéliefhebbers weten, het laatst. Zonder de hoop dat ik ooit verlost zal zijn van de zeurende pijn in mijn mond, die al meer dan een jaar het ijkpunt van mijn bestaan vormt, zou ik de vrolijkheid die ik in mijn schrijven wil uitstralen, niet op hebben kunnen brengen. Dat klinkt als …