Reactie op een column in de Volkskrant van Sebastien Valkenberg, waarin ik andermaal poog door middel van cognitieve dissonantie de lezers uit te lokken.
Ok, Sebastien, belangrijk dat je hier realpolitisch naar kijkt – want dat is de paradox, het utopische denken van het hysterische rekenverbod werkt averechts en leidt vaak tot meer leed.
Een slimme linkse rakker zou op het verzoek van de PVV hebben gereageerd met “uiteraard. let’s do it.” Laten we het even voorrekenen. En dan worden er wetjes en regeltjes bijgehaald want alle vluchtelingen moeten netjes verzekerd zijn en op waterclosets poepen en entertainment en privé slaapkamers.
Maar hallo! Het zijn mensen die door een hel zijn gegaan om te ontkomen aan hun uitzichtloze bestaan, aan de honger, de oorlog; mensen die hun naasten hebben zien creperen.
Waarom geven we die niet gewoon de basics? Doek een leegstaand kantoorpand op en laat ze zelf maar aandoen, onder hún eigen verantwoordelijkheid. Geef ze een akker en een permacultuur-boek. Neem hun stront af als mest. Laat ze het verplichte werk doen van de zeurende bijstanders in Nederland, zodat die ook weer blij zijn.
Zo kost het de samenleving nauwelijks iets. Ja, het zijn dan een soort dierentuinen (want er moet – als we er een referendum over houden – waarschijnlijk wel een hek omheen). Maar zo volgen we braaf het linkse narratief en zien we vluchtelingen als vluchtelingen. Als mensen die in de eigen regio niet kunnen voorzien in hun basisbehoeften, eten drinken warmte veiligheid. De enkele opportunist die ertussen zit, komt dan op hangende pootjes om een ticket terug naar huis vragen. En de rest? Die denken “hier kun je tenminste overleven.”
En dat zijn we ze schuldig*, onze medemensen. Dat ze kunnen overleven.
*wie “schuldig” hier te gristelijk vindt: de humanistische versie is Beethovens 9e, het officieuze “volkslied” van de EU.
Overleven. En daarna zien we wel verder. Als er geen maatschappelijk draagvlak is voor integratie, dan moeten we ons daarbij neerleggen. De vluchtelingenkampen in ons groene hart, die we op luie zondagen met een milkshake in de ene hand en een wegwerpcamera in de andere bezoeken, zijn dan het beeld dat wij als ex-half-katholieke samenleving voorhouden. Door mijn grote schuld, door mijn grote grote schuld begraaf ik mij in consumptie en koop ik liever een bank van 2000 euro die onbezeten blijft dan dat ik er een uitgemergelde Somaliër op laat couchsurfen.
Eindelijk is de taak van de pastoor gecrowdsourced. De “eigenlijke waarden”, dat zijn de waarden die we ontwijken (!), worden niet meer met het Calvinistische vingertje aangewezen, maar door de lijkbleke gezichten van de vluchtelingen achter het hek die we hebben gereduceerd tot puur overleven, tot batterijen zoals in de Matrix. Als we die zien, weten we waar we het allemaal voor doen.
Kamiel Choi is filosoof
2 commentaren op “Minder, minder, minder!”