De wereld verkeert in een staat van parafimose. Paarse, voorbarig opgezwollen eikels brengen zich in stelling om elkaar onophoudelijk te beschimpen. Het is geen vruchtbaar debat: opinies zijn geslachtsziekten en nooit trekken de opiniasters zich terug in hun flexibele basis om zich te bezinnen achter de gordijnen van hun voorhuid. Ze volharden in hun mening omdat hun priapisme hun het gevoel geeft dat ze geen ongelijk kunnen hebben. Ze hebben elkaar nodig maar durven elkaar niet aan te raken. Er is geen uiteenzetting, geen ontlading, geen zaad. Het levendige robijnrode patroon van haarvaten is schone schijn: in werkelijkheid is het publieke debat morsdood.
Ik bedacht deze parafimose-metafoor onder de hete nazomerzon in een Berlijns Volkspark, waar ik voor mijn zielerust een middag verpoosde. Liggend op mijn rug relativeerde ik de heetste publieke twisten, tevreden dat ik zelf mijn handen niet hoef vuil te maken. Het is beter dat ik er het zwijgen toe doe en in het gras blijf liggen staren hoe de lucht langzaam donker wordt.
De intellectuele avant-garde van DENK, die verstijft in het büürthuisdenken van laagopgeleide Nederturken
Zo’n metafoor is leuk en men kan er voldoening in scheppen om sommige publieke figuren samen met hun tegenhangers als wandelende parafimoses voor te stellen. Trump natuurlijk, wanneer men de toupet wegdenkt, of Hillary die onwel werd tijdens de herdenkingen van elf september en nu haar verkiezingscampagne een paar dagen moet onderbreken. De intellectuele avant-garde van DENK, die verstijft in het büürthuisdenken van laagopgeleide Nederturken. Greet Wilders, die sowieso de personificatie is van een grapje dat mijn biologieleraar ooit vertelde voordat hij zichzelf verhing (“wat is de meest exclusieve herenclub?” – “een condoom, dat heeft maar een lid”). De intellectueel armetierige gangmakers van de Alternative für Deutschland of het Front National van Marine le Pen, die elkaar in de haren zitten over aantijgingen van antisemitisme terwijl ze naar buiten toe de schijn proberen te wekken tegen een homogene Vijand (de islam) te zijn. En de linkse correspondenten die met het botte zwaard van de islamofobie blijven schermen terwijl in ooit diverse volkswijken vrouwenhaar wordt aangevallen en alleen de door hen verketterde angst het waarschuwingssignaal is dat ze, opgesloten als ze zijn in hun eigen narratief, stelselmatig moeten negeren.
Maar men loopt het gevaar dat men zijn eigen mening opschort omdat partij kiezen in de huidige constellatie wordt ervaren als knieval voor de imbeciliteit. Zo gaan eigengereide intelligentsia zich te buiten in zweverige meta-debatten zonder dat ze de heethoofden van repliek kunnen dienen.