Een lijntje cocaïne snuif ik om mijn grenzen uit te vlakken
Een Golfje stopt voor mijn deur mijn vriend die me komt halen
Twee golvende lijnen op de snelweg en hij is dood: balen
Mijn vingertoppen zijn afgekneld en ik denk verdomme Jezus
Elke vinger doet pijn dit wordt een leven vol ongemakken
Ik laat een spoor achter bij het wrak van bloed en pus
In de bergen is de horizon een dunne lijn denk ik
Staand op een steen met een verlengsnoer om m’n nek
In paniek denk ik verrek en trap de steen weg en stik
De steen is geen bergtop maar gruis dat naar beneden rolt
De bergtop zwijgt. Morgen zet men een kruis erop.
(Het originele gedicht is van Dorien de Wit, winnares Turing 2016:
Een lijn op papier is een grens tussen twee vlakken
Een golvende lijn betekent dat de grens beweegt
Twee golvende lijnen onder elkaar zijn water
Mijn vingertoppen maken afdrukken op alles wat ik aanraak
Elke vinger heeft een eigen patroon als hoogtelijnen op een plattegrond
Ik laat een spoor achter op de tafel, de potloden, mijn glas
In de bergen is de horizon een golvende lijn
Staand op een berg ben ik onderdeel van die lijn
Ik pak de bovenste steen op en verander de horizon
De steen is een bergtop die in mijn handpalm past
Een bergtop die ik in het dal gooi