Hoe en wanneer moet je je kind voorlichten over de tijdelijkheid van ons bestaan? Zolang je voor het ouderschap nog geen diploma nodig hebt en er geen verplichte handboeken zijn moet iedere ouder dat voor zichzelf uitmaken. Nog staat er geen straf op wanneer we ons kroost te vroeg bekend maken met de verschijnselen van onze vergankelijkheid, of dit omgekeerd geheel verzuimen. Is dit niet opmerkelijk, aangezien het wijsheid, een ultieme vorm van allerindividueelste wijsheid vergt, om het juiste moment van vertellen te bepalen, en de wijze waarop?
Miru en ik zagen een dood vogeltje. Het beestje bevond zich in het eerste stadium van ontbinding, aan het stijve grauwe lijfje was op de roerloosheid na niets vreemds te zien. Mijn dochter is nu vier en ik heb haar al eerder over de dood verteld, bij wijze van voorzorgsmaatregel voor haar deelname aan het verkeer. Wanneer er een grote groene bus aankomt en je onder de wielen valt ben je ‘helemaal dood’. Kun je ook een beetje dood zijn? vraag ik. Nee, dat kan niet. Dat is een oxymoron, antwoordt ze. Dood betekent onder de pragmatische omstandigheden van het vermijden van een verkeersongeval vooral: plat. Maar nieuwsgierigheid houdt voor platheid niet halt.
Wat gebeurt er met alle dode dieren en mensen? Die worden, zei ik, genietend van de weldadige vereenvoudiging, opgegeten door de miertjes. Als je maar lang genoeg dood blijft liggen, zoals ons vogeltje hier, komen de miertjes eraan. Kijk maar! Een miertje wandelde naar het lijkje. Miru wees met haar vingertje en begreep. En de miertjes eten alles op: snavel, pootjes, veren. Ook de ogen? Ja, zelfs de ogen. En dan is de vogel helemaal weg?
Nee. Hij is in de buik van de miertjes hoor! En wat gebeurt er als een miertje doodgaat? Beetje moeilijk.
Voor het naar bed gaan spelen we dood: terwijl een van ons levenloos gaat liggen, de tong schuins uit een mondhoek gestoken, wandelt de ander met tien vingers een groep hongerige miertjes over torso en ledematen. Mjam mjam mjam. Leuk is het niet, dat doodgaan, maar er is tenminste een verhaal. Wanneer je lichaam het op een dag niet meer doet, denk dan niet aan het gulzige nihilisme dat mijmert van het einde van ons zonnestelsel en de hartverscheurende tijdelijkheid zelfs van Michelangelo Buenarotti. Denk aan de vrolijke wetenschap dat alles doorgaat. Als je dood gaat, dan komen de miertjes.