Wat mij fascineert is de Überkitsch die ik vroeger met een straight face schreef. Echt. Ik blader, in het kader van #nostalvember, door meer dan tien jaar oude gedichtjes die ik ooit opschreef. Wat een onzalige ellende, lieve mensen. Beschouwt u het onderstaande als verlate bijdrage aan de Halloween-trend.
Beweeg je als een vlinder die de lente groet
als de wind die over velden strijkt
als een beek die de rivier bereikt
en alles wat in de natuur- bewegen moetis verrekken in een moskovische sneeuwstorm
en de wereld ten scherpste betrachten in een kelderraamdan de dwaze euforie
die de bonte kleuren van de regen nog verkoopt
is de rust en de melancholie
van een rivier die in zichzelf overloopthoeveel lichamen vervagen
spoelen weg met hun indrukken in het zand
hoe vaak deze lijven het ook vragen
zij worden in geen herinnering ingebrandHet dansen is overgave aan de ruimte
en verovering tegelijkwat denk je ervan
morgen in de maan te wonen,
waar fiere schaduwen uit je flanken slaan
je het licht kust met je handenwil jij soms het naakt
liefhebben
dat waarheid heet
omdat je die liefde zo eindeloos weet?
wil jij soms
tussen onze liefde door
je zweet delen met hem
de minnaar van de tijd?