Welkom bij deze aflevering van onze poëziecursus. Vandaag nemen we een typografisch ding onderhanden. Het heet ‘migrant privilegié’ en bestaat uit een simpele spreuk die onderaan de pagina als een soort palen uit het water steekt. Die spreuk luidt:
overal
hoor ik thuis
waar magie opborrelt
uit behouden
aarde
Het was oorspronkelijk een openingsgedicht van een bundel over het leven als expat. Wat wordt hier gezegd? Er wordt een contrast geschetst tussen ‘behouden’ aarde en ‘magie’ (dat hier het nieuwe, onbekende lijkt te betekenen). Het privilege is dat de expat kan leven in vreemde culturen die behouden zijn; hij hoeft zijn heil niet te zoeken in failed states. Het woord ‘opborrelen’ kan de lezer aan olie doen denken of aan bronwater. Is ‘opstijgt’ of ‘opwelt’ beter? Ik denk dat we voor de klank bij opborrelen moeten blijven.
De woorden stonden in het origineel verticaal als palen in het water, waarin niet-geprivilegieerde migranten verdrinken. Het water kunnen we met een tilde (~) aangeven, om de signaleren dat de lezer in deze bundel niet meer dan tekens zal aantreffen. De regelafstand tussen de zinnen is ongeveer omgekeerd evenredig met de lengte. We kunnen het effect alleen visueel controleren en zoiets moet in overleg met iemand die meer verstand heeft van typografie. Er zijn dichters die in dit geval kiezen voor een handschrift of een hele speciale letter. Ik denk dat de beperking van de taal die dit gedicht wil uitdrukken daar niets aan heeft.
We maken er vandaag dit van, en spitsen onze oren voor commentaar!
migrant privilegié
overal
hoor ik thuis
waar magie opborrelt
uit behouden
aarde
~~ ~~~~ ~~~~ ~~ ~~~~~~ ~~ ~ ~~~~~~~ ~~~ ~~~ ~ ~~~~~ ~ ~ ~~ ~~~~~ ~~~~~