Welkom terug bij onze cursus. Vandaag een zwaar Pruisisch gedicht dat de verkeerde titel ‘Europa’ droeg:
Europa
Tover ons voorbij de ontsluierende letheia
laat in een eeuwende schemering de kleine gitana-a opstaantrek de pagane ploegschaar weer door je diepgevoorde gronden
rots je tegen de schenen van het verlorene,strijk een schaduw langs de angstmonden af, heel de zachte wonden
met de luwte van nieuwe verhalen, waarin de tijd vermarmertschenk de wereld je onverliesbare spraakzaamheid
jij blijft, unwiederbringlich entstiefelte bloedbodem
een loden verleden, dat verrust in sufgehummelde tuchtiging.een massagerief dat stronkelt door excessen, laat
het dorstig dronken avondland met haar dode hart,
met haar brandende contouren, laat
waar het zo schrijnend is dat heiligen hoeren,
laat haar niet inslapen maar – verleid haar.
Van het einde word ik niet warm. Het avondland verleiden? Tot wat? Nee, dit gedicht gaat over Duitsland. “Massagerief” is een verdomde vondst. fucking poetry. Het gedicht zelf is nu een onverzorgd prul waar de honden geen brood van lusten. Maar het is verbeterbaar en kan iets over de Duitse Ziel gaan zeggen. Aan de slag!
We lezen wat Heine.
Im traurigen Monat November war’s,
Die Tage wurden trüber,
Der Wind riß von den Bäumen das Laub,
Da reist ich nach Deutschland hinüber.
Und als ich an die Grenze kam,
Da fühlt ich ein stärkeres Klopfen
In meiner Brust, ich glaube sogar
Die Augen begunnen zu tropfen.Und als ich die deutsche Sprache vernahm,
Da ward mir seltsam zumute;
Ich meinte nicht anders, als ob das Herz
Recht angenehm verblute.
Duitsland is een gevoel. Ik ken het van dichtbij omdat ik tien jaar in Berlijn heb gewoond.
het verleden, dat ooit lood smolt op hun tong (mwah)
de nazigrootvaders, de verhalen, de routine van het weten
alles verrust / de lucht boven Berlijn is helder / een ziel is ontstaan
Waarom beelden we ons het naoorlogse Duitsland niet in als een kind, met een trauma waarin het zich dan langzaam herinnert?
Duitsland
als een wonderkind
begrijptwat het is,
de nazigrootvaders,
de daders,
de routine van het weten,
een massagerief
Commentaar is weer van harte welkom.