Vandaag besteden we aandacht aan een poëtische smartlap. Welkom bij de cursus gedichten verbeteren. De structuur van deze smartlap: er is een uitgangsscène waarin een mooie, tedere mensenrelatie wordt beschreven, en die wordt getransformeerd in een bitterzoete herhaling, waarin het noodlot geaccepteerd wordt en het leven mooi in zichzelf sluit. Inhoudelijk saai dus, maar wel een meezinger!
voor mijn kind
ik tel op jouw vingers en vraag welke kleur je speelgoed heeft
het tellen heeft haar oorsprong hier, ik knutsel aan jouw oudste verhaal, jouw mythologie, hoe het woord oorsprong voor jou gaat klinken
het houdt me bij elkaar, de buikigheid van jouw lachen later
de betekenis die je gaat voelen wanneer er iemand naar je kijktik luister naar de tekenfilms die jij bekijkt in de andere kamer
naar het ritme van je ademhaling als je droomt over ______als jouw woorden de mijne gaan toedekken en ik onder mijn deken de tijd dood tussen mijn pillen
dan gaan we samen klanken uitstoten
en teruguit evolueren, over paden die zijn dichtgegroeidje zult bijvoorbeeld schrijven dat mijn oorschelpen, dat die doorzichtig zijn en broos als oud koraal
of dat er vriendelijke rupsen wonen in mijn tandeloze mond, en de aswolk in mijn ogen het gevolg is van een vulkaanuitbarsting
dan vraag jij me welke kleur de wereld heeft,
en ik tel dat op jouw vingers
De titel kan beter. Wat mij direct opvalt is de regellengte, er mag best meer worden afgebroken. De metaforen dienen beter verzorgd en de scènes van de smartlap hebben iets meer ondersteuning nodig om naar behoren te werken. Onze ambitie is om er kitsch van te maken die zichzelf stiekem weet overstijgen.
We moeten de beelden scherpstellen.
jouw tellen begint heeft haar oorsprong hier (?),
jouw oudste verhaal, jouw mythologie,
hoe het woord oorsprong voor jou klinkt
ik denk aan de betekenis die je gaat voelen wanneer er iemand naar je kijkt
ik luister naar de tekenfilms die je kijkt in de andere kamer
naar het ritme van je ademhaling als ik denk dat je droomt over ______
Zien we de vader en zijn dochtertje nu? Zonder spitsvondigheden die het ‘wezen’ van de scène willen uitdrukken maar er lullig bijstaan? roze en paars / lego bestaat nog steeds / ik stel voor (let op: ik stel me niet voor, maar ik stel dus voor, wat er in die lullige toekomst gebeurt wanneer ik zo dement als een kraai in bed lig).
hoe je mijn deken recht, waaronder ik ril, wit van de medicijnen (vermijd het spookrijm pil)
voorstelt (nu doet het kind het) om te gaan zingen, en ik hard (hardhorend…)
inzet om teruguit te evolueren over paden die zijn dichtgegroeid
hoe je mijn koude, doorzichtige oren aanraakt, kust
en ik halfbewust (rijmdwang?) glimlach
als je zacht mijn hart toedekt / zegt dat de aswolk in mijn ogen enz.
De laatste strofen over het tellen van kleuren is een goedkoop effect om dementie te demonstreren. Het wordt interessanter wanneer we in het midden laten of er sprake is van dementie dan wel poëtische verbeelding. Meerduidigheid of meerstemmigheid als poëtisch instrument.
je vraagt wat mijn lievelingskleur is
en ik tel op jouw vingers tot groen (bewuste verkeerde woordvolgorde om het ritme af te remmen)
En de titel? Lievelingskleur maar doen? Dit levert op:
lievelingskleur
ik tel op jouw vingers tot tien
vraag welke kleur het mooiste is
geef je een plagende zoen
hoe klinkt oorsprong?ik luister naar de tekenfilms
die je kijkt in de andere kamer
het ritme van je ademhaling
als ik denk dat je droomtlego bestaat nog steeds en ik weet
dat het roze is of paars en stel je voorhoe je een deken recht, waaronder
ik ril, wit van het medicijn, hoe je
voorstelt te zingen, en ik hard inzet
omdat ik weet dat je kijkthoe je mijn koele, doorzichtige
oorschelpen aanraakt, kust
en ik halfbewust glimlach
als je zacht mijn hart toedekthoe je fluistert dat de aswolk in mijn ogen
het gevolg is van een vulkaanuitbarstinghoe je vraagt wat mijn lievelingskleur is
en ik tel op jouw vingers tot groen
Hebben jullie ook een smartlap? Laat het weten en ik zal ze een speciaal plaatsje geven.