Met de moed der middelmaat gaan we door. Moeten we ons schamen? Is onze poging om schoonheid te creëren een belediging voor de ware schoonheid? Of mogen we geloven dat ware schoonheid daar niet door wordt aangetast?
Poëzie kan een poging zijn om persoonlijke gevoelens te transporteren; van de poëzie houden betekent dan van die gevoelens houden, de poëzie afkeuren betekent de taalgevoelswereld van een ander mens afkeuren, zoals je een kindertekening afkeurt omdat de beentjes niet lang genoeg zijn.
Poëzie blijven schrijven in een moedertaal die ik hier met niemand deel, in een register dat men in Nederland slecht vindt. En dat begrijpen als enige bijdrage die ik kan leveren aan de samenleving. Het zij zo. Zonder nut voor jullie, sluip ik naar mijn graf.
Maar zover is het nog lang niet! Ik blijf slechts poëzie schrijven tot ik ouder ben dan Campert. We hebben vandaag nog een gedicht te verbeteren!
I need the hungry applause of cannibals
the dark panting of trombones
the forecast of disorderliness
the heavy breath of our ransomed time
our greatest thinkers at an assembly line
mulling over the alchemy of separation
don’t be afraid of the sameness of our experience
Het staat nog in de verkeerde taal en drukt het gevoel niet precies genoeg uit.
Geef mij het hongerige applaus van kannibalen
het donkere hijgen van trombones
de belofte van de komende wanorde
de zware adem van onze afgekochte tijd
de diaspora van sporen
van de jonge dieren die de rivier leegdronken
onze grootste denkers aan een lopende band
nadenkend over de alchemie van afzondering
wees niet bang van de gelijkheid van onze ervaring
We worden ons door het vertalen (een truc) bewust van de beelden en hoe zij op elkaar inwerken. Dat kunnen we dus verbeteren:
De alchemie van de afzondering
Geef mij het hongerige applaus van kannibalen
het donkere hijgen van een bastrombone
de belofte van een komende wanordeGeef mij het daveren van de machines
die ons allemaal tot overwinnaars maken
in de slechtstbetaalde oorlog van de geschiedenisGeef mij de gelijkheid van al onze ervaring
ouder dan de machines, ouder dan het applaus
en ik maak van zwarte honing goud
Dit is een gevoel. Ieder woord heeft voor mij een gevoelswaarde. Werkt het voor jou ook? En kom niet aankakken met “het is geen goede/echte/waarachtige poëzie want daar gaat het niet om. Ik weet dat ik geen goed of waarachtig mens ben, daar hoef je me echt niet aan te herinneren.
Tot de volgende week!